Zawiślan, KatarzynaPolak-Hawranek, DorotaChechelski, Łukasz2017-06-232018-11-092017-06-232018-11-092016Studia Prawnicze. Rozprawy i Materiały 2016, nr 1 (18), s. 181-193.1689-8052http://hdl.handle.net/11315/12995Artykuł recenzowany / peer-reviewed articleRodzime ustawodawstwo karne w  sposób konsekwentny przyjmuje dualizm przestępstw, dzieląc je na zbrodnie i występki. Rozgraniczenie to ma na uwadze głównie ciężar gatunkowy czynów zabronionych. Wyżej wymieniony rozdział miarkowany jest głównie szkodliwością społeczną czynu. Natomiast poza kategorią pozostają wykroczenia, które są odrębnym rodzajem czynów zabronionych o niskiej społecznej szkodliwości. Czyny kwalifikowane do „drobnej przestępczości” nie wzbudzają wśród społeczeństwa nadmiernych emocji. Marginalizowanie problemu sprawia, iż sądownictwo staje się coraz bardziej niewydolne, a tego rodzaju niewydolność wystawia złe świadectwo całemu wymiarowi sprawiedliwości.Domestic criminal legistation consistently applies the idea of dualism of crimes dividing them into felonies and misdemeanors. This demarcation has in mind primrily the gravity of the offenses. The bifurcation is mostly based on the degree of social harm resulting from the act. Homever infractions, with low social harm, do not qualify as either of the two. Dees classified as “petty crime’’ do not arouse excessive emotions among the public. Such marginalization of the problem results in the judiciary brcaming increasingly ineffi cient and this kind of failure refl ects badly on the whole criminal justice system.plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polskawystępekczyn zabronionyszkodliwa społeczność czynuwykroczeniewypadek mniejszej wagiprawo karnemisdemeanoroffensedegree of social harminfractionlesser degree offensecriminal lawPrawoSocjologiaArtykuł