Bainczyk, Magdalena2019-04-292019-04-292009Krakowskie Studia Międzynarodowe 2009, nr 3, s. 15-45.1733-2680http://hdl.handle.net/11315/23723"Od prawie dziesięciu lat państwa członkowskie, najpierw w liczbie piętnastu, od 2004 r. dwudziestu pięciu, a obecnie dwudziestu siedmiu, próbują dokonać głębokiej zmiany podstaw traktatowych Unii Europejskiej. Zastąpienie dotychczas obowiązujących traktatów nową umową międzynarodową – Traktatem ustanawiającym Konstytucję dla Europy – zakończyło się fiaskiem. W takiej sytuacji państwa członkowskie zdecydowały się na przyjęcie traktatu rewizyjnego, który wprowadza zmiany do traktatów dotychczas obowiązujących. J. Barcz określił ten wariant jako Nicea bis4, wskazując jednocześnie, że co prawda zmiana traktatu konstytucyjnego na „zwykły” traktat rewizyjny z politycznego punktu widzenia może ułatwić procedurę ratyfikacji, jednakże z prawnego punktu widzenia budzi pewne wątpliwości, gdyż Unia Europejska będzie organizacją międzynarodową, której funkcjonowanie określać będą dwie umowy międzynarodowe, a podział materii pomiędzy te umowy jest niejasny, m.in. znaczna część regulacji odnoszących się do instytucji nie została przeniesiona do Traktatu o Unii Europejskiej5. Pomimo wyżej wspomnianej zmiany strategii, która w Mandacie dla Konferencji Międzyrządowej w 2007 r. została określona jako dekonstytucjonalizacja6, reforma podstaw traktatowych UE znów natrafiła na przeszkody."(...)plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 PolskaWybrane zagadnienia prawnokonstytucyjne procedury ratyfikacyjnej Traktatu z Lizbony w PolsceBezpieczeństwo narodowe i wewnętrzneHistoriaPolitologiaArtykuł