Mydel, Rajmund2019-04-252019-04-252009Krakowskie Studia Międzynarodowe 2009, nr 1, s. 124-132.1733-2680http://hdl.handle.net/11315/23597"Japonia to kraj, który przez wieki chronił swe terytorium przed napływem cudzoziemców. W różnego typu historycznych kontaktach ze światem zewnętrznym ograniczano ich obecność do niezbędnego minimum, ściśle kontrolując zarazem ich wszelkie poczynania. W sytuacjach szczególnych, kiedy w opinii przywódców, obecność cudzoziemców zagrażała rodzimym wartościom, w tym strukturze społecznej a nawet funkcjonowaniu państwa, kraj ten izolował się od świata zewnętrznego, czemu sprzyjało wyspiarskie oraz peryferyjne położenie geograficzne. Wprowadzane odpowiednie ustawy i zarządzenia zmuszały cudzoziemców do opuszczenia tego kraju, zakazując im jednocześnie wstępu pod karą śmierci. Klasycznym przykładem tego rodzaju polityki w stosunku do cudzoziemców było wydanie w 1639 r. przez szogunat Tokugawa edyktu izolującego Japonię od świata zewnętrznego, obowiązującego aż do 1854 roku. Podyktowane było to głównie koniecznością przeciwstawienia się chrystianizacji Japonii, zapoczątkowanej w 1549 r. przez jezuickich misjonarzy z Portugalii. W tym przypadku chrześcijaństwo uznano za największe zagrożenie dla trwałości czy wręcz istnienia państwa, którego zwierzchnik mikado – cesarz, był zgodnie z tradycją żyjącym bóstwem."(...)plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 PolskaJaponiaGaijindemografiacudzoziemcyglobalizacjaEkonomiaKulturoznawstwoPolitologiaArtykuł