Pankowicz, Andrzej2019-05-222019-05-222004Krakowskie Studia Międzynarodowe 2004, nr 4, s. 89-106.1733-2680http://hdl.handle.net/11315/24609"Według przekonania współczesnego nurtu narodowego w historiografii białoruskiej wolność kraju skończyła się wraz z upadkiem Rzeczypospolitej. Wtedy to można bowiem mówić o utracie niepodległości i inkorporacji Białorusi do Imperium Rosyjskiego. Dla znacznej części historiografii rosyjskiej sprawa narodu białoruskiego nie istniała, był to tylko element składowy historii Rosji, a Białorusini szczepem rosyjskim posługującym się na co dzień dialektem macierzystego języka. Podobna tendencja ujawniła się też w historiografii polskiej, poczynając od Tadeusza Czackiego. W tej perspektywie Białorusini stanowili grupę etnograficzną polską. Zmiana w poglądach polskich na przełomie XIX i XX wieku ignorowała dawne dzieje, skupiając się na realiach swojego czasu. Następstwem takiej postawy była teza o niejasnej etnogenezie narodu białoruskiego i niedokończonym procesie jego formowania, a w konsekwencji potencjalnej słabości zarówno białoruskiego ruchu narodowego, jak i państwowości białoruskiej."(...)plUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 PolskaBiałoruśgenezanaródhistoriaspórHistoriaPolitologiaStosunki międzynarodoweArtykuł