Issa, Alex2021-08-302021-08-302021Bezpieczeństwo. Teoria i Praktyka 2021, nr 3, s. 169-178.1899-6264http://hdl.handle.net/11315/30049Po ataku na Centrum Handlu Światowego (World Trade Center – WTC) we wrześniu 2001 r. Bliski Wschód stał się centralnym punktem amerykańskiej interwencji wojskowej. Chaos powiększyła kolejna interwencja amerykańska w Iraku w ramach operacji „Iracka Wolność” w 2003 r. W swoim artykule autor podkreśla, że obecnie, dwadzieścia lat po ataku na WTC, region Bliskiego Wschodu pozostaje regionem niebezpiecznym, ze zdestabilizowaną architekturą bezpieczeństwa narodowego i bezpieczeństwa regionalnego. Analizując sytuację w czterech wybranych krajach: Iraku, Syrii, Libanie oraz Egipcie, udowadnia tezę postawioną na początku artykułu. Wskazuje wyraźnie, że wielotysięczne demonstracje z okresu tzw. Arabskiej Wiosny nie przyniosły zamierzonego efektu, przyczyniając się do kryzysów humanitarnych, masowej migracji czy wręcz umocnienia władzy autorytarnych liderów.After the 9/11 attacks, the Middle East became the centre of the American military interventions. After Afghanistan in 2001, the US decided to invade Iraq and depose Saddam Hussein in order to bring democracy to the country. In 2021, Iraq is still suffering from a number of problems – social, economic, but also political and security-related – as foreign interference and terrorist attacks have become inherent to the Iraqi daily life. In the Arab spring context, Syria and Egypt saw massive demonstrations, leading firstly to civil and proxy wars and to the proliferation of terrorist groups; and secondly, to the re-establishment of a dictatorship facing many security challenges. The Lebanese case is more complex. The fragility of the state and the predominance of sectarianism and the states within a state phenomenon, to which we can add two major refugee issues with the Palestinians and the Syrians, as well as an aggressive neighbour in the South and constant foreign interference, make the national security concept debatable among the population and political leaders, preventing a concrete national security strategy from being established. With the current economic crisis, a new dimension of national security is added to the state which is already struggling to ensure its duties towards its population. Through these case studies, this article aims to present how each of these countries perceives its national security and the problems it is facing in order to suggest some recommendations for long-term sustainable responses to some of these challenges.Nach den Anschlägen vom 11. September wurde der Nahe Osten zum Zentrum der amerikanischen Militärkampagnen. Nach Afghanistan im Jahr 2001 entschieden sich die USA, in den Irak einzumarschieren und Saddam Hussein zu stürzen, um das Land zu demokratisieren. Im Jahr 2021 leidet der Irak noch immer an einer ganzen Reihe von gesellschaftlichen, wirtschaftlichen, aber auch politischen und sicherheitsbezogenen Problemen, da fremde Einflussnahmen und Terroranschläge Teil des Alltags der Menschen im Irak geworden sind. Im Zuge des arabischen Frühlings kam es zu massiven Demonstrationen in Syrien und Ägypten, die erstens zu Bürger- und Stellvertreterkriegen und zur Ausbreitung terroristischer Gruppen führten, und zweitens die Wiedereinsetzung der Diktatur und zahlreiche Sicherheitsprobleme zur Folge hatten. Der libanesische Fall ist noch komplexer. Die Instabilität des Staates und das vorherrschende Sektierertum und das Privatstaat-Phänomen (einschließlich zweier großer Flüchtlingswellen von Palästinensern und Syrern) sowie ein aggressiver Nachbar im Süden und die konstante Fremdeingriffe machen das nationale Sicherheitskonzept in der Bevölkerung und der politischen Führung umstritten, so dass keine konkrete nationale Sicherheitsstrategie erarbeitet werden kann. Angesichts der aktuellen Wirtschaftskrise kommt eine neue Dimension der nationalen Sicherheit hinzu, obwohl der Staat bereits damit zu kämpfen hat, seinen Pflichten gegenüber der Bevölkerung nachzukommen. Anhand dieser Fallstudien versucht der Text, die Sichtweise der beiden Staaten auf die nationale Sicherheit und die jeweils vorhandenen Probleme zu erörtern, um Empfehlungen für langfristige und nachhaltige Reaktionen auf einige der Herausforderungen zu geben.После нападения на Всемирный торговый центр (World Trade Center – WTC) в сен- тябре 2001 года, Ближний Восток стал центром военной интервенции Соединенных Штатов. Хаос усугубился после очередного вмешательством США в Ирак, в рамках операции «Иракская свобода» в 2003 году. В статье подчеркивается, что в насто- ящее время, спустя двадцать лет после нападения на ВТЦ, Ближний Восток оста- ется опасным регионом с дестабилизированной структурой национальной и реги- ональной безопасности. Анализируя ситуацию в четырех отдельных государствах: Ираке, Сирии, Ливане и Египте, автор обосновывает тезис, поставленный в заглавии статьи. Указывает на тот факт, что многотысячные демонстрации периода так назы- ваемой Арабской весны не принесли ожидаемого эффекта, способствовали гумани- тарным кризисам, массовой миграции и укрепили власть авторитарных лидеров.enUznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 PolskaterroryzmBliski Wschodmigracjauchodźcyaktorzy niepaństwowiwojna domowabezpieczeństwo narodoweMiddle EastTerrorismNon-State ActorsProxy WarsRivalriesInstabilityRefugeesHuman SecurityNahostTerrorismusnichtstaatliche AkteureStellvertreterkriegeRivalitatenInstabilitatFluchtlingemenschliche SicherheitтерроризмБлижний Востокмиграциябеженцынегосудар-ственные субъектыгражданская войнанациональная безопасностьBezpieczeństwo narodowe i wewnętrzneStosunki międzynarodoweArtykuł2451-071810.48269/2451-0718-btip-2021-3-012