Przeglądaj wg Słowo kluczowe "XIX wiek"

Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Polacy na Półwyspie Arabskim w XIX wieku
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2004) Bakalarz, Agnieszka
    "W średniowiecznej Polsce źródłem wiadomości o Arabach była przede wszystkim Biblia. To także chrześcijaństwo skłaniało Polaków do podróży na Wschód, głównie do Ziemi Świętej (w celu odbycia pielgrzymki). Niektórzy polscy pielgrzymi docierali również do granic Arabii. Od XVIII wieku Polacy udawali się na Wschód po konie. Ponad sto arabów zakupił od koczujących na pustyni beduinów najsłynniejszy polski podróżnik po Wschodzie, hrabia Wacław Seweryn Rzewuski (ok. 1785-1831). W ślad za nim podążali kolejni rodacy, by wymienić tu choćby hrabiego Juliusza Dzieduszyckiego. Osobną grupę Polaków udających się na Bliski Wschód stanowili Tatarzy. Celem ich podróży była przede wszystkim Mekka - miejsce dorocznej pielgrzymki muzułmanów."(...)
  • Miniatura
    Pozycja
    Ustalanie tożsamości stron w świetle obowiązujących na ziemiach Królestwa Polskiego w XIX wieku przepisów notarialnych i hipotecznych a praktyka
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Kubicki, Tomasz
    Ustalanie tożsamości osób biorących udział w czynnościach notarialnych w czasach Księstwa Warszawskiego i Królestwa Polskiego regulowały przepisy francuskiej ustawy notarialnej z 1803 r., a od roku 1876 przepisy rosyjskie notarialne z 14/26 IV 1866 r. oraz nieliczne przepisy niższego rzędu. Tożsamość strony opisywana była na podstawie jej: imienia, nazwiska, wykonywanego zawodu bądź rzemiosła, miejsca zamieszkania oraz zdolności do czynności prawnych. Przepisy francuskie wskazywały dwa sposoby poświadczania tożsamości strony: albo na podstawie osobistej znajomości przez notariusza, albo w przeciwnym przypadku potwierdzenie tożsamości przez dwóch rekognoscentów. Rosyjska ustawa notarialna z 1866 r., oprócz znanych z ustawy francuskiej sposobów, wprowadzała trzeci - poświadczenie tożsamości strony za pomocą legitymacji urzędowej. W przypadku niemożności ustalenia tożsamości strony w inny sposób (osobista znajomość czy świadectwo rekognoscentów) dopuszczone było stwierdzenie tożsamości za pomocą np. paszportu czy innego dokumentu urzędowego. Sposób ustalenia tożsamości stron wskazywały również inne przepisy - ustawa hipoteczna z 1818 r. i instrukcja hipoteczna z 1819 r., choć nie różniły się one od przewidzianych przez ustawę notarialną francuską z 1803 r. Dopiero od roku 1888 pojawiła się możliwość poświadczania tożsamości osób w postępowaniu hipotecznym za pomocą znanych z rosyjskiej ustawy notarialnej, legitymacji urzędowych. W Wydziale Hipotecznym Sądu Pokoju w Brzezinach tożsamość osób ustalana była przez pisarza w oparciu o przepisy prawa hipotecznego bez posiłkowego stosowania przepisów notarialnych. Najczęściej poświadczenie tożsamości opierało się na osobistej znajomości przez pisarza uczestnika czynności hipotecznych. Ustalanie tożsamości stron przez notariusza przyjmującego akty dobrej woli zawsze przebiegało według przepisów notarialnych niezależnie od tego, czy odbywało się w kancelarii hipotecznej czy poza nią.