Przeglądaj wg Słowo kluczowe "przestrzenie publiczne"

Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3
  • Miniatura
    Pozycja
    Foto-obrazy architektury: Fotografia jako medium referujące i projektujące architekturę
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2016) Wróbel, Piotr; Haduch, Bartosz; Palej, Anna; Jasiński, Artur; Banasik-Petri, Katarzyna; Stec, Barbara; Bednarczyk, Zofia; Bosak, Jan; Bulanda, Agnieszka; Buzek-Garzyńska, Gabriela; Deńko, Stanisław; Hryń, Stanisław; Ingarden, Krzysztof; Konieczny, Robert; Kosiński, Wojciech; Loegler, Romuald; Łatak, Kazimierz; Poprawska, Magdalena; Rościecha-Kanownik, Agata; Starzyk, Agnieszka; Urbanowicz, Piotr; Urbańska, Marta A.; Wieczorek, Paweł; Zastawnik, Małgorzata; Wróbel, Piotr
    Niniejszy zbiór prac teoretycznych, fotoesejów i kronika studenckich konkursów fotograficznych organizowanych od 2008 roku na Wydziale Architektury i Sztuk Pięknych Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego, ma być zapisem refleksji związanych ze specyficzną, jak dotąd mało zbadaną a wszechobecną częścią teorii architektury, jaką jest fotografia. Jej szczególna odmiana ściśle związana ze sztuką budowania jest określana mianem fotografii architektonicznej, jednakże niniejsza monografia nie została tą definicją ograniczona.
  • Miniatura
    Pozycja
    Państwo i Społeczeństwo 2018, nr 2 (XVIII) : Architektoniczne dialogi
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2018) Banasik-Petri, Katarzyna; Palej, Anna; Wróbel, Piotr; Stec, Barbara; Urbańska, Marta A.; Haduch, Bartosz; Ingarden, Krzysztof; Kaczmarska, Elżbieta; Kaczmarska, Małgorzata; Starzyk, Agnieszka; Malec-Zięba, Emilia; Schubert, Jan; Banasik-Petri, Katarzyna
    ZE WSTĘPU: Niniejszy zeszyt „Państwa i Społeczeństwa” – drugi już poświęcony architekturze – nosi tytuł Architektoniczne dialogi i stanowi zaproszenie do szerszej dyskusji. Autorzy artykułów – architekci, twórcy, badacze i krytycy – sprowokowani tematem, spojrzeli na architekturę z nowej perspektywy, wychodząc poza ramy akademickiej dyskusji, nastawionej jedynie na estetyczne aspekty formalne. Podjęte zagadnienia stanowią zaledwie zalążek możliwych dyskusji dotyczących kreacji współczesnej architektury, jako dziedziny reagującej na sygnały z różnych sfer ludzkiego życia. Cytując prof. Jana Gehla – architektura powinna odpowiadać podstawowemu kryterium, jakim jest „kultura budowania”, co bezpośrednio wpływa na jej jakość i tworzy „kulturę architektoniczną”, w której wszystkim użytkownikom żyje się komfortowo i bezpiecznie.
  • Miniatura
    Pozycja
    Przestrzenie publiczne – zbudowane ramy dialogu społecznego
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2018) Wróbel, Piotr
    Przedmiotem artykułu jest analiza zjawiska kreowania i funkcjonowania przestrzeni publicznych jako zbudowanych ram dialogu społecznego. Jego istotną częścią pozostaje konflikt, a bezpośrednim wyrazem – zgromadzenia mające na celu zbiorowe demonstrowanie opinii w formie wieców, przemarszów czy pikiet. Miejsca oferujące możliwości nieskrępowanej obywatelskiej wypowiedzi stanowią więc immamentną część fenomenu miejskości. Krótki przegląd przykładów reprezentujących istniejące typy przestrzeni publicznych, w których swobody obywatelskie są realizowane w sposób praktyczny, ma na celu próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy współczesne przestrzenie semipubliczne w rodzaju lotnisk są zdolne do uwzględnienia w swoich planach rozwojowych również tego typu aktywność. Wydarzenia, jakie mają miejsce w drugiej dekadzie XXI wieku w portach lotniczych w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, a także w Polsce, budzą pewne nadzieje, jednakże istnieją również uzasadnione obawy, że nie zostaną one na trwałe wpisane w modele funkcjonalno-przestrzenne lotnisk aspirujących w ostatnim czasie do formowania zabudowy o miejskim charakterze. Nie sprzyja temu postępujący proces komercjalizacji i prywatyzacji przestrzeni, tendencja do poszerzania stref nadzoru i kontroli, a także obowiązujący model zarządzania portami lotniczymi oparty na neoliberalnej przedsiębiorczości. Warto się jednak zastanowić, czy przestrzenie publiczne – otwarte na swobodną ekspresję – nie stanowiłyby oczekiwanej społecznie i korzystnej ekonomicznie formy humanizacji oraz sposobu na wprowadzenie przejawów autentycznego życia do homogenicznych form zabudowy węzłów komunikacyjnych.