Przeglądaj wg Słowo kluczowe "wernakalant"

Teraz wyświetlane 1 - 1 z 1
  • Miniatura
    Pozycja
    Postępy w farmakoterapii zaburzeń rytmu serca ze szczególnym uwzględnieniem leków o potencjalnym zastosowaniu w medycynie ratunkowej.
    Gnat, Krystian; Łukasz Dobrek
    Migotanie przedsionków (ang. Atrial Fibrillation; AF) to najczęstsza arytmia stwierdzana w dorosłej populacji. Arytmia ta jest istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju powikłań, takich jak zator tętnicy płucnej oraz udar mózgu. Od wielu lat zapobieganie AF jest oparte na stosowaniu amiodaronu, β-blokerów i prewencyjnie leków przeciwkrzepliwych. W sytuacji wystąpienia epizodu AF w leczeniu przedszpitalnym celem umiarowienia pacjenta podaje się amiodaron, którego zastosowanie niesie za sobą jednak wiele działań niepożądanych. Niniejsza publikacja przedstawia nowe, niedawno wprowadzone do praktyki klinicznej leki antyarytmiczne, które w przyszłości mogą potencjalnie zastąpić amiodaron w standardach postępowania ratowniczego lub służyć jako wspomaganie leczenia AF. Do leków tych zaliczyć należy dronaderon, wernakalant oraz ranolazynę. Dronedaron, który powstał na bazie amiodaronu, pozbawiony jest wielu działań niepożądanych lecz jest słabszy pod kątem utrzymywania rytmu zatokowego. Wernakalant, obecnie stosowany jedynie w opiece szpitalnej, wykazuje skuteczność w umiarawianiu napadowych epizodów AF. Ranolazyna, stosowana głównie w leczeniu stabilnej dławicy piersiowej, również cechuje się działaniem antyarytmicznym. Poprzez swoje działanie jako bloker kanałów sodowych być może znajdzie miejsce w leczeniu AF jako lek wspomagający terapię. W pracy opisano również krótko obecnie trwające poszukiwania nad nowymi farmakologicznymi możliwościami leczenia AF.