Przeglądaj wg Autor "Jurzak, Magdalena"
Teraz wyświetlane 1 - 14 z 14
Wyników na stronę
Opcje sortowania
Pozycja Bezpieczne stosowanie współczesnych kosmetyków(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Jurzak, Magdalena; Goździalska, Anna; Jaśkiewicz, JerzySkóra składa się z wielu warstw i wiele typów komórek, pełniąc ważne dla organizmu funkcje. Prawidłowa budowa i funkcjonowanie poszczególnych warstw skóry warunkuje prawidłowe funkcjonowanie i wygląd skóry jako narządu. Rosnące zapotrzebowanie rynku na produkty kosmetyczne wyznacza kierunek rozwoju bardzo dynamicznej dziedziny, jaką jest kosmetologia. Badania wprowadzanych na rynek nowych składników aktywnych zawartych w kosmetykach, wymagają potwierdzenia nie tylko skuteczności działania danej substancji czynnej, możliwości różnokierunkowego zastosowania ale również określenia natychmiastowych i długotrwałych skutków oraz działań niepożądanych. Ocena bezpieczeństwa zarówno pojedynczych składników czynnych kosmetyków, ich kompleksów, jak i gotowego produktu – kosmetyku obejmuje badania in vitro, badania ex vivo oraz badania in vivo. Wielokierunkowe badania zarówno pojedynczych składników czynnych kosmetyków, ich kompleksów, a także gotowych produktów kosmetycznych prowadzone z zastosowaniem nowoczesnych technologii: analizy ekspresji genów (transkryptomiki), genomiki, proteomiki czy metabolomiki mogą dać solidne podstawy naukowe nie tylko dla poszukiwania nowych składników czynnych kosmetyków, badań ich bezpieczeństwa, ale mogą przyczynić się także do zrozumienia mechanizmów prowadzących do wystąpienia wielu chorób skóry o niejasnej dotychczas etiopatogenezie (np. łuszczyca).Pozycja Hodowla skóry – techniki molekularne w kosmetologii(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Jurzak, Magdalena; Drąg, Jagoda; Gawędzka, AnnaNaskórek jest tkanką ulegającą ciągłej odnowie i regeneracji. Utrzymanie odpowiedniej równowagi i odnowy naskórka możliwe jest dzięki właściwościom regeneracyjnym komórek macierzystych, prekursorów keratynocytów. Komórki macierzyste naskórka biorą również udział w procesie gojenia się ran, a także w patogenezie nowotworów skóry. Wyhodowane ludzkie keratynocyty i komórki macierzyste naskórka mogą być przeszczepiane w postaci opatrunków w leczeniu oparzeń, chronicznych owrzodzeń oraz różnych chorób skóry. Komórki macierzyste naskórka stanowią cel terapii genowej oraz materiał do testowania nowych leków. W skórze właściwej licznie występują fibroblasty, odpowiedzialne za syntezę kolagenu i elastyny zapewniających elastyczność skórze. Główną funkcją fibroblastów jest utrzymanie strukturalnej integralności tkanek łącznych poprzez wydzielanie prekursorów macierzy zewnątrzkomórkowej, ponadto zawierają błonowe białka uczestniczące w procesach adhezji, integrujące komórki i składniki substancji międzykomórkowej. Fibroblasty są materiałem wykorzystywanym do przeszczepów w leczeniu oparzeń, blizn oraz trudno gojących się ran. Funkcje keratynocytów i fibroblastów są szeroko wykorzystywane w hodowlach komórek i tkanek. Uzyskane in vitro komórki stosowane są w transplantologii. W kosmetologii wykorzystuje się hodowle jednego typu komórek (keratynocytów czy fibroblastów), kokultury, a także tzw. modele skóry, np. model naskórka czy model skóry pełnej. Modele skóry znalazły zastosowanie do badania wpływu substancji kosmetycznych na ekspresję genów, syntezę białek i badanie aktywności wielu enzymów. Hodowle komórkowe pozwalają na obserwacje wpływu różnych czynników na zachowanie się komórek skóry zdrowej oraz w warunkach patologicznych takich, jak bielactwo, czerniak lub łuszczyca.Pozycja Interdyscyplinarna opieka nad pacjentem z chorobą nowotworową(Oficyna Wydawnicza AFM, 2010) Ceglarek, Dorota; Dominiak, Katarzyna; Reder, Angelika; Szupik, Teresa; Kotowska, Mariola; Dębska, Grażyna; Migacz, Anna; Cepuch, Grażyna; Foryś, Zofia; Śliwa, Elżbieta; Zaborowska, Anna; Pasek, Małgorzata; Krajewski, Maciej; Krajewski, Maciej; Bernad, Dorota; Stolińska, Agnieszka; Szukała, Ewa; Szeremiota, Anna; Gawlik, Małgorzata; Jurzak, Magdalena; Goździalska, Anna; Gawędzka, Anna; Lizak, Dorota; Jaśkiewicz, Jerzy; Dębska, Grażyna; Pasek, MałgorzataZ radością oddajemy do rąk Czytelników monografię, która powstała przy współpracy Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Onkologicznych oraz Wydziału Zdrowia i Nauk Medycznych Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego. Celem niniejszej publikacji jest przygotowanie pielęgniarki do pełnienia specjalistycznej, profesjonalnej opieki nad chorym z chorobą nowotworową oraz nad jego rodziną. Monografi a składa się z części opracowanych zarówno przez praktyków, jak i teoretyków; jest pierwszą z cyklu publikacji przeznaczonych dla osób zajmujących się opieką nad chorym onkologicznie. Jej celem jest przedstawienie przede wszystkim modeli opieki nad pacjentami, praktycznych aspektów relacji pacjent – pielęgniarka, oraz doniesień z tych badań naukowych, których wyniki mają zastosowanie w praktyce pielęgniarskiej.Pozycja Keloidy - łagodne nowotwory tkanki łącznej powstające w wynik zaburzeń gojenia(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Dębska, Grażyna; Goździalska, Anna; Jurzak, MagdalenaKeloidy są łagodnymi nowotworami skóry bez cech złośliwości. Klinicznie keloidy definiowane są jako blizny charakteryzujące się rozrostem na zdrowe, otaczające tkanki i rzadko ustępują samoistnie. Te nieprawidłowe blizny są efektem zaburzeń mechanizmów fizjologicznie regulujących równowagę podczas naprawy i regeneracji tkanek. Keloidy zwykle są następstwem procesu gojenia ran pełnej grubości skóry. Zmiany te mogą pojawić się nawet po długim czasie od zadziałania czynnika uszkadzającego i zwykle wykraczają poza obszar pierwotnego uszkodzenia skóry. Najczęstszymi lokalizacjami występowania keloidów są okolice ciała o wzmożonym napięciu skóry. Genetycznie uwarunkowane predyspozycje oraz uszkodzenie skóry są czynnikami o kluczowym znaczeniu w rozwoju keloidów. Czynniki wzrostu i cytokiny są zaangażowane w procesy gojenia ran po urazach skóry. Dokładny mechanizm tworzenia keloidów podczas zaburzonego gojenia ran nie jest znany. Jednakże wydaje się, że zaburzenia wydzielania cytokin przez komórki, przerwanie ciągłości naskórka, nadmierna synteza macierzy pozakomórkowej i jej nieprawidłowe remodelowanie, mogą powodować powstawanie tego typu zmian. W formowaniu keloidów szczególną rolę odgrywają transformujący czynnik wzrostu typu β (TGF β), interleukina 6 (IL-6) oraz czynnik wzrostu tkanki łącznej (CTGF). Nieprawidłowa macierz pozakomórkowa blizn keloidowych obfituje w kolageny, fibronektynę i proteoglikany. Niedobór składników macierzy zdolnych do jej degradacji może być przyczyną braku regresji keloidów. Wymiana składników macierzy pozakomórkowej odbywa się z udziałem metaloproteinaz macierzy pozakomórkowej (MMPs) zdolnych do degradacji jej składowych oraz ich specyfi cznych tkankowych inhibitorów (TIMPs). Dostępnymi metodami leczenia keloidów są leczenie chirurgiczne, farmakologiczne oraz metody fizykalne. Wśród metod fizykalnych stosowane są ostatnio krioterapia, laseroterapia, presoterapia oraz radioterapia. Każda z metod leczenia może być stosowana w monoterapii, jednak lepsze efekty osiąga się przy zastosowaniu terapii skojarzonej.Pozycja Państwo i Społeczeństwo nr 2, 2012(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Jurzak, Magdalena; Goździalska, Anna; Dębska, Grażyna; Karpińska-Ochałek, Małgorzata; Obrzud, Magdalena; Mętel, Sylwia; Gruchała, Anna; Szczygieł, Elżbieta; Kwiatkowski, Tomasz; Kawecki, Zdzisław; Kwiatkowski, Stanisław; Kaczmarczyk, Grzegorz; Machnik, Grzegorz; Pelc, Ewa; Czapla, Monika; Kowalczyk, Magdalena; Pasek, Małgorzata; Gołkowski, Filip; Kwiatkowski, Stanisław; Majchrowski, JacekBieżący numer „Państwa i Społeczeństwa” jest pierwszym poświęconym problematyce zdrowia i choroby. Z tego też powodu forma prezentacji materiału jest typowa dla publikacji z zakresu nauk medycznych. Szczegółową instrukcje dla autorów zamieszczono na końcu numeru.Pozycja Składniki aktywne kosmetyków i dermokosmetyków stosowane w pielęgnacji skóry z atopowym zapaleniem(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Jurzak, Magdalena; Rudyk, AnnaAtopowe zapalenie skóry (AZS) jest jedną z najczęściej występujących chorób zapalnych skóry o przewlekłym lub nawrotowym przebiegu, której towarzyszy suchość skóry i nasilony świąd. W ostatnich latach liczba zachorowań znacznie wzrosła i ocenia się, że na AZS cierpi około 10–20% dzieci i 1–3% dorosłych. Atopowe zapalenie skóry znacznie obniża jakość życia chorych i ich rodzin. AZS można uznać za pierwotne uszkodzenie funkcji i struktury warstwy rogowej naskórka. Leczenie pozwalające przywrócić prawidłowość funkcjonowania bariery naskórkowej oraz regularne i systematyczne stosowanie preparatów emolientowych w ramach profilaktyki i pielęgnacji skóry atopowej może zmniejszyć prawdopodobieństwo progresji choroby. Dzięki składnikom aktywnym emolienty przywracają integralność uszkodzonej bariery naskórkowej, zmniejszają suchość i świąd, a także częstość występowania infekcji wtórnych. Mechanizmy działania emolientów to okluzja, wiązanie i utrzymanie wody w warstwie rogowej naskórka, a także dostarczanie składników lipidowych i białkowych niezbędnych do odbudowy warstwy ochronnej skóry. Preparaty emolientowe są często stosowane łącznie z miejscowym leczeniem przeciwzapalnym. Ważnym elementem terapii atopowego zapalenia skóry jest psychoterapia oraz edukacja chorych i ich rodzin, dotycząca korzyści stosowania różnych form leczenia i pielęgnacji.Pozycja Stan skóry wykładnikiem stanu zdrowia(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Kowalewska, Marta; Goździalska, Anna; Jaśkiewicz, Jerzy; Witek, Karolina; Lizak, Dorota; Kadzik-Wasyl, Marta; Jurzak, Magdalena; Broszencka, Aleksandra; Szklarczyk, Małgorzata; Lewandowska, Justyna; Matuła, Aleksandra; Koczur, Patrycja; Kowalska, Katarzyna; Ząbczyńska, Martyna; Rudyk, Anna; Drąg, Jagoda; Gawędzka, Anna; Goździalska, Anna; Jaśkiewicz, JerzyNiniejsza monografia obejmuje 12 prac, w których podano informacje o fizjologii i patologii skóry. W części prac opisane są obecnie stosowane techniki kosmetyczne, które w założeniu są zabiegami „upiększającymi”. Autorzy mają nadzieję, że treści zebranych publikacji będą przyczynkiem do pełniejszego poznania fizjologii skóry oraz podstaw kosmetologii.Pozycja Substancje w preparatach do pielęgnacji cery trądzikowej(Oficyna Wydawnicza AFM, 2013) Jurzak, Magdalena; Drąg, Jagoda; Cira, AleksandraTrądzik to choroba przewlekła, powszechnie występująca, stanowiąca duży problem terapeutyczny, psychologiczny i społeczny. Schorzenie dotyczy mieszków włosowych i gruczołów łojowych. Etiologia trądziku jest procesem złożonym, wiąże się ze współwystępowaniem takich elementów, jak czynniki genetyczne, działanie hormonów, nadmierne wytwarzanie łoju, rozwój flory bakteryjnej oraz nadmierne rogowacenie przewodów i ujść gruczołów łojowych. Zmiany trądzikowe występują głównie w okolicach bogatych w gruczoły łojowe (twarz, klatka piersiowa, plecy). Szacuje się, że około 85% populacji w wieku 12–25 lat cierpi z powodu trądziku. We wczesnym życiu dorosłym częstość zachorowań obniża się, a nawet ustępuje samoistnie. Niekiedy jednak schorzenie może występować u osób starszych jako tzw. trądzik późny. U większości osób ma on przebieg łagodny. Niestety, 15% chorych cierpi z powodu ciężkich odmian trądziku. Głównym zadaniem dermatologii i kosmetologii jest ograniczenie i leczenie trądziku poprzez obniżenie i unormowanie produkcji łoju, udrożnienie ujść mieszków włosowych czy zmniejszenie grubości warstwy rogowej naskórka, zapobieganie reakcjom zapalnym i tworzeniu się blizn. Zarówno w przeszłości, jak i dziś trądzik wywiera negatywny wpływ na aspekt emocjonalny i socjalny życia. Nie każdy zdaje sobie sprawę z potrzeby pielęgnacji oraz skutecznego leczenia tej dermatozy. Dlatego bardzo ważne jest uświadomienie społeczeństwu, że wczesne podjęcie terapii zapobiega dalszemu rozwojowi choroby i skraca czas jej trwania.Pozycja Troska o zdrowie w aspekcie społecznym. Cz. 1(Oficyna Wydawnicza AFM, 2015) Dęsoł, Agnieszka; Dębska, Grażyna; Juszczak, Katarzyna; Rożek, Anna; Jaśkiewicz, Jerzy; Drożdż-Janik, Czesława; Róg, Katarzyna; Kuźmicz, Ilona; Jaworska, Anna; Goździalska, Anna; Golec, Joanna; Franczyk, Karolina; Szczygieł, Elżbieta; Kamińska, Małgorzata; Golec, Piotr; Jastrzębska, Bernadeta; Izowit, Katarzyna; Curyło, Karolina; Jurzak, Magdalena; Goździalska, Anna; Jaśkiewicz, JerzyPozycja Udział metaloproteinaz macierzy pozakomórkowej w transformacji prawidłowych melanocytów w komórki czerniaka złośliwego(Oficyna Wydawnicza AFM, 2010) Jurzak, Magdalena; Dębska, Grażyna; Cepuch, Grażyna; Foryś, ZofiaThe most common localisation of melanoma is skin, however it may also occur within oral mucosa, eyeball, and brain. Melanoma results from carcinogenic transformation of normal melanocytes and may originate in pigment changes or de novo in normal skin. The occurrence and growth of melanoma are due to both genetic predispositions and environmental factors, especially UV radiation [1, 2]. The process of transformation of melanocytes into dysplastic cells, and further into melanoma cells with radial spread without metastatic tendencies as well as vertical spread with possible metastases, is multistage. It requires changes in: signal transduction patterns, proliferative activity, migration ability, and ability of cancer cells to destroy the extracellular matrix (ECM). Extracellular matrix metalloproteinases are enzymes capable of destruction of three-dimensional ECM structure, therefore enable the migration of cancer cells. The disturbance of the interactions between cells in the primary lesion together with the ability to transform and destroy structural barriers of the ECM as well as intensified mobility of cancer cells determine its further infiltration to the surrounding tissues, carcinogenic cells migration and distant metastases [3]. During the transformation of normal melanocytes into melanoma cells the expression of extracellular matrix metalloproteinases changes between the consecutive stages of cancer development. Vertical growth and the formation of metastases requires strict cooperation between melanoma and normal skin cells since during the first stages of infiltration keratinocytes and fibroblasts produce extracellular matrix metalloproteinases [4, 5, 6]. Their expression may be regulated by the tumour itself due to melanoma cells ability to produce EMMPRIN (extracellular matrix metalloproteinase inducer). This factor stimulates fi broblasts surrounding cancer to synthesise extracellular matrix metalloproteinases [7]. The role of extracellular matrix metalloproteinases in the cancer invasion is determined by some mechanisms infl uencing the expression and activation of these enzymes, substrate specificity of each extracellular matrix metalloproteinase, their influence on cytokine net, growth factors, and mutual interactions between cells and the extracellular matrix surrounding them [3].Pozycja Wpływ hormonów na starzenie się skóry(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Jurzak, Magdalena; Kadzik-Wasyl, MartaStarzenie się organizmu to proces naturalny i nieunikniony. Polega głównie na spowolnieniu procesów regeneracji komórek i oraz ich aktywności biologicznej. Zarówno przebieg starzenia się, jak i jego początek są uwarunkowane genetycznie (czynniki wewnątrzpochodne) oraz stymulowany przez warunki środowiskowe (czynniki zewnątrzpochodne). Do czynników wewnątrzpochodnych zalicza się zmiany hormonalne pojawiające się z upływem czasu, oraz skutki złej diety, stresu czy używek. Do czynników zewnątrzpochodnych zalicza się skutki wywołane promieniowaniem ultrafioletowym (UV) i skażeniem środowiska. Procesy poszczególnych typów starzenia nakładają się na siebie i nie są jednoznaczne do zróżnicowania. Dzięki obecności receptorów dla hormonów skóra jest narządem efektorowym dla wielu hormonów, zwłaszcza płciowych. Estrogeny są hormonami płciowymi mającymi największy wpływ na skórę kobiet i zmiany w niej zachodzące. Na estrogeny odpowiadają 2 typy receptorów estrogenowych: ERα i ERβ. Androgeny odgrywają znaczącą rolę zarówno w życiu mężczyzny, jak i kobiety. Androgeny działają poprzez dwie izoformy receptora androgenowego: AR-A i AR-B. Wśród wielu następstw zmian hormonalnych starzenia menopauzalnego ważną grupę stanowią zmiany zachodzące w skórze i jej przydatkach. W okresie klimakterium starzenie skóry ulega nasileniu.Pozycja Współczesne kierunki w medycynie prewencyjnej(Oficyna Wydawnicza AFM, 2013) Spodaryk, Mikołaj; Jurzak, Magdalena; Goździalska, Anna; Jaśkiewicz, Jerzy; Gołdyn, Agnieszka; Drąg, Jagoda; Smutek, Monika; Cira, Aleksandra; Gliwa, Ewa; Frandofert, Monika; Mętel, Sylwia; Słowik, Agata; Głodzik, Jacek; Kreska-Korus, Agnieszka; Golec, Joanna; Szczygieł, Elżbieta; Kalemba-Drożdż, Małgorzata; Cierniak, Agnieszka; Hudáková, Zuzana; Kováčová, Katarína; Kulis, Aleksandra; Chitryniewicz-Rostek, Joanna; Bac, Aneta; Jaśkiewicz, Jerzy; Goździalska, AnnaTreści artykułów w niniejszej monografii odnoszą czytelnika nie tylko do bardzo różnych kierunków prozdrowotnych, ale także do leczenia schorzeń już występujących. Zamierzeniem autorów było przedstawienie wybranych zagadnień z zakresu profilaktyki prozdrowotnej cukrzycy, otyłości, zaburzeń lipidowych i zmian skórnych, pielęgnacji w tych schorzeniach, a także problemów kosmetologicznych skóry, towarzyszącym tymże zaburzeniom. Autorzy poszczególnych rozdziałów starali się przedstawić poruszane problemy w oparciu o aktualną dokumentację medyczną z nadzieją, że pozwoliło to kompleksowo wyjaśnić poruszane w monografii problemy.Pozycja Wykorzystanie medycyny regeneracyjnej w leczeniu wybranych chorób skóry(Oficyna Wydawnicza AFM, 2013) Jurzak, Magdalena; Goździalska, Anna; Jaśkiewicz, JerzyKonwencjonalne metody leczenia ubytków skóry nie zawsze dają dobre efekty kliniczne i estetyczne. Nowoczesne metody leczenia ubytków pełnej grubości skóry opierają się głównie na inżynierii tkankowej. Celem inżynierii tkankowej jest zastąpienie, przywrócenie, odtworzenie, udoskonalenie lub podtrzymanie funkcji tkanek i narządów uszkodzonych w wyniku urazu, choroby przewlekłej lub schorzeń wrodzonych. Złożone konstrukty tkankowe tworzone metodami inżynierii tkankowej łączą polimery naturalne lub syntetyczne z żywymi komórkami w celu uzyskania funkcjonalnego ekwiwalentu tkanki (substytutu skóry). Inżynieria tkankowa stanowi również istotny element medycyny regeneracyjnej, której podstawą jest transplantacja nowych tkanek otrzymanych z hodowli komórek macierzystych. Komórki macierzyste embrionalne, płodowe i dorosłe różnią się nie tylko pochodzeniem, ale także potencjałem proliferacyjnym. Zdolność tkankowych somatycznych dojrzałych komórek macierzystych do różnicowania zarówno w komórki charakterystyczne dla tkanki, z której się wywodzą, jak i w inne rodzaje komórek, jest podstawą odtwarzania tkanek i narządów. Na różnicowanie komórek macierzystych w komórki charakterystyczne dla tkanki wpływa obecność swoistych czynników wzrostu i czynników różnicowania komórek, cytokin, chemokin, a także rodzaj rusztowania tkankowego (tissue scaff olds). Postęp w projektowaniu złożonych konstruktów tkankowych zawierających komórki macierzyste osadzone w rusztowaniu tkankowym może poprawić wydajność regeneracji tkanek oraz integrację przeszczepianych komórek dawcy z komórkami biorcy, co pozwoliłoby na całkowite wyeliminowanie konieczności stosowania terapii immunosupresyjnej po przeszczepach.Pozycja Zastosowanie hydroksykwasów w kosmetologii(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Jurzak, Magdalena; Ząbczyńska, MartynaNieodzownym atrybutem młodego wyglądu jest zdrowa, gładka, jędrna skóra, pozbawiona oznak starzenia, takich jak zmarszczki, przebarwienia, utrata jędrności. Na rynku dostępnych jest wiele metod i zabiegów pozwalających na redukcję widocznych oznak starzenia. Jedną z możliwości są peelingi chemiczne, które złuszczając warstwy naskórka, skóry właściwej, pozwalają zniwelować istniejące niedoskonałości skóry, takie jak zmarszczki, przebarwienia i drobne blizny. Poddanie się serii zabiegów złuszczania wpływa stymulująco na odnowę komórkową naskórka i skóry, które z upływem lat tracą elastyczność, obniża się stopień ich nawilżenia, a tym samym jędrność. Substancje chemiczne używane do zabiegów złuszczania pobudzają komórki skóry do syntezowania włókien kolagenowych i elastynowych. Po peelingach skóra staje się gładsza, jędrniejsza, wizualnie wyglądająca na zdrowszą. Zaburzone, osłabione procesy odnowy komórek skóry oraz synteza niezbędnych składników skóry zostają pobudzone, dzięki czemu skóra staje się bardziej elastyczna, lepiej napięta i odżywiona. Ilość kolagenu, elastyny oraz glikozoaminoglikanów wzrasta, dzięki czemu skóra jest odporniejsza na rozciąganie i działanie szkodliwych czynników środowiska zewnętrznego. Po prawidłowo wykonanym zabiegu peelingu skóra lepiej wchłania substancje czynne, zwiększa się przepływ krwi w naczyniach włosowatych, poprawiają się także jej zdolności obronne. Do bardzo popularnych substancji złuszczających należą hydroksykwasy. Mimo dobrych rezultatów, jakie uzyskuje się dzięki peelingom, zabiegi te, jak każda ingerencja w struktury organizmu, obciążone są ryzykiem powikłań, takich jak bliznowacenie, przebarwienia, zakażenia, trądzik, prosaki, przewlekły rumień, świąd i inne. Dlatego też należy skrupulatnie przestrzegać procedur wykonania zabiegu jak i zaleceń dotyczących pielęgnacji skóry po peelingu.