Przeglądaj wg Słowo kluczowe "POChP"

Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    POChP a astma oskrzelowa - podobieństwa i różnice w diagnostyce i leczeniu w pracy Ratownika Medycznego
    Nowak, Jakub; Dropiński, Jerzy
    Przewlekła obturacyjna choroba płuc i astma oskrzelowa to choroby rozpowszechnione we współczesnym świecie, szczególnie w krajach o wysokim stopniu cywilizacji. Stopień cywilizacji, który niesie ze sobą zanieczyszczenie środowiska naturalnego, gwałtowny wzrost tempa życia nasila występowanie chorób dających objawy duszności. Duszność spowodowana zaistniałą sytuacją stresową, schorzeniami kardiologicznymi, jak również chorobami dróg oddechowych. POChP, astma oskrzelowa to choroby charakteryzujące się skurczem oskrzeli. Podobieństwa tych chorób dotyczą badań diagnostycznych jak i samego obrazu choroby. Astma jako przewlekła choroba zapalna dolnych dróg oddechowych jest całkowicie odwracalna; samoistnie lub poprzez zastosowanie odpowiednich środków leczniczych. Charakterystyczna dla niej jest napadowa duszność związana ze skłonnością oskrzeli do skurczu („nadreaktywność oskrzeli”) Przewlekła obturacyjna choroba płuc to „połączenie” przewlekłego zapalenia oskrzeli i rozedmy płuc. O ile obturacja jest procesem odwracalnym, to objawy w postaci produktywnego kaszlu, duszności są stałe. Ratownik medyczny udzielający pomocy choremu z dusznością, musi na podstawie wywiadu i objawów ustalić przyczynę takiego stanu pacjenta i odpowiednio zainterweniować. W rozpoznaniu przyczyny występującej duszności ważny jest wiek chorego, przebyte choroby, nawyki, nałogi – informacje te ratownik uzyskuje w przeprowadzanym wywiadzie. POChP występuje u osób dorosłych (głównie palących lub byłych palaczy), w przeciwieństwie do astmy oskrzelowej, której początek może pojawić się w dzieciństwie lub w bardzo młodym wieku. Również wywiad daje nam informację o skłonnościach alergicznych chorego, jakie czynniki wyzwalają u niego objawy duszności. Wygląd chorego, charakterystyczna postawa, sposób oddychania, objawy skórne, zjawiska osłuchowe nad polami płucnymi – są w stanie poinformować ratownika o stanie pacjenta. Zebrane informacje i wnikliwa obserwacja decydują o podjęciu odpowiednich działań ratowniczych. W obu jednostkach chorobowych stosuje się podobne (niekiedy takie same) środki lecznicze. O ile w przypadku ataku astmy oskrzelowej objawy można często szybko opanować, to silna duszność związana z POChP ustępuje znacznie wolniej i zwykle wymaga bardziej złożonego leczenia i konsultacji lekarza specjalisty. Obszerne opracowania tej tematyki znajdują się w pracach naukowych, częściowo wymienionych w załączonej bibliografii.
  • Miniatura
    Pozycja
    Udział profesjonalistów i nieprofesjonalistów w działaniach samoopiekuńczych związanych bezpośrednio ze zdrowiem pacjentów z POChP
    (Państwowa Wyższa Szkoła Zawodowa w Tarnowie, 2014) Kochman, Małgorzata; Lizak, Dorota
    Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc (POChP) należy do najczęściej występujących przewlekłych i postępujących chorób układu oddechowego. Objawy, które wstępują w początkowym jej okresie często są lekceważone, a dopiero towarzysząca jej duszność wysiłkowa występująca już w zaawansowanym stadium choroby, zmusza chorego do poszukiwania fachowej pomocy. Udział profesjonalistów zajmuje bardzo ważne miejsce w postępowaniu z chorym na ciężkie choroby układu oddechowego. Celem pracy jest określenie zakresu działań samoopiekuńczych podejmowanych przez pacjentów z POChP w domu i w szpitalu oraz czynników warunkujących ten stan (udział profesjonalistów i nieprofesjonalistów). Badania przeprowadzono w 2008 roku w jednym ze szpitali w województwie podkarpackim. Miały one charakter dobrowolny i wzięło w nich udział 110 pacjentów z POChP. Wykorzystano metodę sondażu diagnostycznego. Za narzędzie posłużył samodzielnie opracowany kwestionariusz ankiety. Przy jego tworzeniu wykorzystano dotychczasowy stan wiedzy oraz własne, wieloletnie doświadczenia w pracy z taką grupą chorych. Stwierdzono, że osoby, które korzystały z informacji na temat jak żyć z chorobą, udzielanych im przez lekarza oraz pielęgniarkę miały istotnie lepszy poziom samoopieki (72,64 pkt.) w porównaniu do tych chorych, którzy czerpali informacje na ten temat z ”innych źródeł” (66,93 pkt.), różnica ta była istotna statystycznie (p=0,02). 1. Własna aktywność pacjentów z POChP skierowana na zdrowie przejawia się w podejmowanych przez nich działaniach bezpośrednio związanych z ich stanem zdrowia. 2. Na działania samoopiekuńcze pacjentów z POChP wywierają istotny wpływ osoby z ich najbliższego otoczenia (profesjonaliści i nieprofesjonaliści), a w szczególności oni sami.