Przeglądaj wg Słowo kluczowe "megamiasto"
Teraz wyświetlane 1 - 5 z 5
Wyników na stronę
Opcje sortowania
Pozycja Centra wielkich miast Japonii w procesie przemian 1955‒2005(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Mydel, RajmundPozycja Megamiasto Tokio(Oficyna Wydawnicza AFM, 2014) Mydel, RajmundPozycja Obrazy post-polis. Monografia ponowoczesnego miasta(Oficyna Wydawnicza AFM, 2012) Jasiński, ArturNiniejsza monografia jest próbą uchwycenia – za pomocą słowa i fotografii – zjawisk charakterystycznych dla rozwoju współczesnych metropolii, postindustrialnych miast przełomu XX i XXI wieku, tytułowych post-polis. To plon podróży dookoła świata, w której kolejnymi etapami były: Nowy Jork, Los Angeles, San Francisco, Las Vegas, Honolulu, Tokio, Hongkong, Bangkok i New Delhi. Każda wyprawa cieszy umysł podróżnika trzy razy: w czasie przygotowań, w drodze i przy okazji wspomnień. I ja także przed wyjazdem studiowałem mapy, zagłębiałem się w lekturze. Jednym z moich przewodników stała się książka Ewy Rewers – Post-polis. Wstęp do filozofii ponowoczesnego miasta. Autorka przedstawiła w niej cechy rozwoju współczesnych miast, posługując się trudnym, lecz także niezwykle sugestywnym i plastycznym językiem. Zaczerpnięte z lektury pojęcia takie jak: zanik granic miasta; jego kinetyka; zjawiska ciągłego ruchu, namnażania i przepływów; produkcji obrazów i natłoku informacji; komercjalizacji przestrzeni publicznej; metafizyki światła i dynamiki tożsamości stały się dla mnie inspiracją do wykonania serii ilustrujących je fotografii. W warstwie tekstowej praca rozwija i pogłębia zamieszczony w niej materiał ikonograficzny, analizując z kilku perspektyw fenomen urbanizacji – gwałtownego rozwoju współczesnych metropolii. Wielkie miasta, ze względu na swoje globalne znaczenie, stały się obecnie głównym poligonem badawczym dla wielu dyscyplin naukowych, nie tylko dla architektów i urbanistów.Pozycja Społeczno-ekonomiczne i przestrzenne przemiany struktur regionalnych Vol. 3(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Kaczmarska, Elżbieta; Raźniak, Piotr; Mydel, Rajmund; Drożdż-Szczybura, Małgorzata; Korzeniowska, Agata; Lizak, Oriana; Brzosko-Sermak, Agnieszka; Długosz, Zbigniew; Winiarczyk-Raźniak, Anna; Wilczyński, PiotrZ wprowadzenia: "Trzeci trzeci tom monografii poświęcony problematyce gospodarowania przestrzenią wskazuje na różnorodność tematów związanych z tą problematyką i różne zakresy opracowań. Wykorzystanie wielokierunkowych analiz prowadzących do pogłębienia podjętych tematów, zawartych w prezentowanej monografii, wymaga współpracy specjalistów różnych dziedzin wiedzy, postawy twórczej w zamierzeniach, odpowiedzialności w formułowaniu wniosków, elastyczności w zarządzaniu i precyzji wykonawczej. Opracowanie otwiera praca poświęcona zmianom demograficznym zachodzącym w megamieście Osaka. Reprezentuje ono centrum regionu gospodarczego o nazwie Hanshin, które pod względem demograficznego i gospodarczego potencjału należy do ścisłej czołówki tego typu miejskich formacji osadniczych na świecie. Zauważono, że w bezpośredniej bliskości Osaki znajduje się największa liczba miast, natomiast wraz z oddalaniem się od centrum ich liczba maleje."(...)Pozycja Struktura wielkościowa miast megamiasta Tokio oraz jej zróżnicowanie w zależności od odległości od centrum(Oficyna Wydawnicza AFM, 2014) Mydel, Rajmund; Takahashi, DorotaMegamiasto Tokio reprezentuje od lat 50. XX w. największy na świecie pod względem demograficznym typ formacji osadniczej. Zajmujące powierzchnię 13,1 tys. km2 , zamieszkiwane jest przez 35,1 mln osób (27,5% ogólnej liczby ludności Japonii). W zespole megamiasta Tokio, które formuje ogromny, ultranowoczesny w swej funkcjonalnej strukturze rynek pracy, koncentrujący 28,9% czynnej zawodowo ludności kraju, wytworzonych zostało niemal 35,0% wartości PKB Japonii (2005). Na tą największą miejską formację osadniczą świata, stanowiącą podstawowe ogniwo Nippon Megalopolis, składa się 128 miast (tzw. shi) o zaludnieniu co najmniej 30 tys. mieszkańców. Zasadniczym celem rozdziału jest poznanie struktury wielkościowej miast w zespole megamiasta Tokio z uwzględnieniem jej zmienności w zależności od odległości od centrum układu, reprezentowanego przez miasto centralne Tokio. Charakterystyczna jest w jego zespole obecność czterech miast o zaludnieniu powyżej 1,0 mln osób (w tym Tokio liczące 8,5 mln mieszkańców), które reprezentując zaledwie 3,1% ogółu miast, koncentrują aż 43,3% ludności megamiasta. Najliczniejsze są tu miasta o zaludnieniu 50,0–99,9 tys. oraz 100,0–199,9 tys. mieszkańców, reprezentujące odpowiednio 36,4% oraz 34,4% ogółu miast megamiasta, koncentrując 28,2% ludności miejskiej całego zespołu. Z punktu widzenia zmienności struktury wielkościowej miast w zależności od odległości, w strefie 10–40 km charakterystyczna jest dominacja miast o zaludnieniu 100,0–199,9 tys., w strefie 40–60 km miast liczących 50,0–99,0 tys. mieszkańców, natomiast w strefie peryferyjnej czyli w odległości 60–70 km, znamienna jest strukturalna przewaga miast najmniejszych, liczących 30,0–49,9 tys. mieszkańców. Spadkowi wielkości miejskich jednostek osadniczych wraz ze wzrostem odległości od centrum zespołu megamiasta towarzyszy obniżanie ich liczby, czyli zmniejszanie gęstości sieci osadniczej.