Przeglądaj wg Słowo kluczowe "obrona terytorialna"
Teraz wyświetlane 1 - 14 z 14
Wyników na stronę
Opcje sortowania
Pozycja Bezpieczeństwo. Teoria i Praktyka nr 3 (XXVIII), 2017 (Wojska Obrony Terytorialnej w Polsce i na świecie w drugiej dekadzie XXI wieku)(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Michalak, Artur; Kośmider, Tomasz; Gąsiorek, Krzysztof; Stachowski, Marcin; Klisz, Maciej; Żuchowski, Remigiusz; Nastarowicz, Tadeusz; Mendrala, Zenon; Wróbel, Ilona; Gruszczyk, Aleksandra; Rokicki, Jarosław; Borkowski, Robert; Młynarski, Tomasz; Thiriet, Damien; Marczuk, Karina Paulina; Grzela, Joanna; Małysa, Tobiasz; Kuśmirek, Karolina; Kraj, Kazimierz; Jureńczyk, Łukasz; Jarnicki, Damian; Maj, Ewa; Sokół, Wojciech; Tym, Juliusz S.; Saskowski, Maciej; Pieróg, Iwona; Gawor, Piotr; Sokołowski, Andrzej; Strzelecki, Michał; Wilczyński, Norbert; Soloch, Krzysztof; Lasoń, Marcin; Klisz, Maciej; Budzowski, KlemensBiorąc to pod uwagę niniejszy numer, poświęcony on został wojskom obrony terytorialnej w Polsce i na świecie. Temat ten jest spójny z zagadnieniem, jakie podjęto w poprzednim numerze, wydanym pod redakcją Marcina Lasonia. Mowa w nim była o Wojskach Specjalnych RP w kontekście wykonania przez nie ważnego zobowiązania międzynarodowego, rzutującego na postrzeganie Polski na arenie międzynarodowej oraz jej zdolności obronne. Wnioskować należy, że w ten sposób omówiono także znaczenie i funkcjonowanie jednego z Rodzajów Sił Zbrojnych RP. W naturalny sposób zatem problematyka tworzonych właśnie w Polsce Wojsk Obrony Terytorialnej wpisuje się we wskazany nurt rozważań. Wszak są one tworzone, by wzmocnić potencjał obronny Polski, powodzenie realizacji tego projektu ma duże znaczenie polityczne, a jego wpływ na stan Sił Zbrojnych RP jest tematem licznych dyskusji, nie tyko ekspertów. Dyskusje te stanowią źródło wielu faktów i mitów, z których przynajmniej część traktować można jako dezinformację czynioną przez przeciwników nowej formacji. Jednak omawiane fakty także stwarzają pole do wielu rozważań dotyczących celowości przydzielenia nowej formacji niektórych zadań, tempa jej tworzenia itp. Wobec powyższego uznano, że łamy periodyku naukowego będą dobrym miejscem do oddzielenia faktów od mitów oraz przedstawienia procesu tworzenia Wojsk Obrony Terytorialnej w Polsce. Przedstawiona dyskusja powinna mieć duży walor edukacyjny i właściwie wykorzystana przyczynić się do lepszego zrozumienia istoty tego projektu.Pozycja Cele, zadania, struktura i funkcje Wojsk Obrony Terytorialnej w XXI wieku(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Michalak, ArturObecnie Wojska Obrony Terytorialnej w Polsce stanowią odrębny Rodzaj Sił Zbrojnych. Podkreśla to ich ważne miejsce w systemie obronnym RP. Artykuł stanowi krótką próbę podsumowania znaczenia wojsk obrony terytorialnej w XXI wieku. Przedstawia współczesne zagrożenia jako podstawowy determinant budowy tej formacji. W sposób syntetyczny ujmuje zadnia stawiane tym wojskom w różnych stanach funkcjonowania państwa zarówno w funkcji zewnętrznej, jak i wewnętrznej sił zbrojnych. Opisane są cele stawiane wojskom obrony terytorialnej z punktu widzenia aktualnych potrzeb państwa, a także wymagania wobec ich struktur i funkcji w tym zakresie.Pozycja Doświadczenia obrony terytorialnej we Francji(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Młynarski, Tomasz; Thiriet, Damien; Soloch, KrzysztofHistoria francuskiej obrony terytorialnej ma swoją genezę w Gwardii Narodowej (La Garde Nationale), stworzonej przez Marie Joseph de La Fayette, 16 lipca 1789 r., aby bronić Paryż przed domniemaną reakcją króla. Na jej wzór powstały podobne siły na prowincji. Marsylianka zawdzięcza zresztą swoją nazwę gwardzistom z Marsylii, którzy ją śpiewali po ulicach Paryża latem 1792 r. Współcześnie, we Francji nie ma bezpośredniego odpowiednika polskiej Obrony Terytorialnej. Najbardziej właściwym korelatem jest francuska rezerwa operacyjna składająca się z ochotników cywilnych świadomych kwestii bezpieczeństwa i obrony, którzy gotowi są poświęcić swój czas dla sił zbrojnych.Pozycja Kanadyjscy Rangersi jako formacja obrony terytorialnej(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Borkowski, RobertTematem artykułu jest formacja Canadian Rangers, która od lat 70. jest ochotniczą formację rezerwy w siłach zbrojnych Kanady, pełniącą funkcję obrony terytorialnej w trudno dostępnych regionach kraju. Kanada uważa posiadanie Arktyki za jeden z najważniejszych kierunków swej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. W politycznej retoryce szermuje się pojęciem obrony kanadyjskiej suwerenności i zbrojnej obecności na dalekiej Północy. Zadania te wypełnia pięciotysięczna jednostka Rangersów, w pełni przygotowana i wyposażona do bezustannej służby patrolowej. Warunki przyrodnicze, rozległość terytorium Kanady i jej słabe zaludnienie powodują, że rola armii jest znacząca i o wiele większa w zakresie reagowania kryzysowego niż w innych krajach NATO. Stąd też duże znaczenie formacji Rangersów zdolnych do prowadzenia operacji poszukiwawczych i ratunkowych.Pozycja Komponent obrony terytorialnej (powszechnej) w potencjałach militarnych innych państw. Ujęcie ilościowo-organizacyjne(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Jarnicki, DamianWspółczesny świat niebezpiecznie ewoluuje. Zapewnienie bezpieczeństwa, w tym szczególnie bezpieczeństwa narodowego i bezpieczeństwa państwa, wymaga obligatoryjnego czerpania ze wszystkich zdolności, będących w posiadaniu narodu. Interesującym procesem jest projektowanie systemu obronnego, szczególnie kiedy architekci dbają o potencjał, który jest przygotowany na każdą ewentualność, mianowicie konieczność zaangażowania własnych sił operacyjnych w działania na rzecz bezpieczeństwa międzynarodowego, jak również o akcje mające na celu zachowanie zdolności obronnych na własnym terytorium. Tę wartość znają dojrzałe kultury strategiczne. Obok, troski o modernizację technologiczną, kultywują również obronny esprit de corps i narodowy etos.Pozycja Krakowskie Studia Międzynarodowe nr 4 (XV), 2018 (Współpraca Międzynarodowa-Uwarunkowania globalne i regionalne)(Oficyna Wydawnicza AFM, 2018) Paterek, Anna; Serricchio, Fabio; Malinowski, Krzysztof; Żarna, Krzysztof; Przybylska-Maszner, Beata; Klisz, Maciej; Malczyńska-Biały, Mira; Diawoł-Sitko, Anna; Zdanowski, Jerzy; Koźbiał, Krzysztof; Brataniec, Katarzyna; Wróblewski, Bartosz; Lasoń, Marcin; Zdziech, DariuszZ wprowadzenia: "Niniejszy czwarty tom „Krakowskich Studiów Międzynarodowych” podejmuje próbę interdyscyplinarnego podejścia do badań nad współpracą międzynarodową, zweryfi kowania teoretycznych podstaw, pozwalających na zrozumienie, dlaczego i w jakich warunkach współpraca ta jest możliwa, a także skuteczna. Autorzy publikujący w tym numerze wyodrębniają najważniejsze aspekty badań nad współpracą międzynarodową posiłkując się wielodziedzinową literaturą przedmiotu, tak by ukazać mechanizmy kooperacji na arenie międzynarodowej, wyeksponować uwarunkowania lepszego funkcjonowania instytucji międzynarodowych, czy możliwości i granice kształtowania „globalnej” bądź „europejskiej” tożsamości przez pryzmat podejść na pograniczu politologii, socjologii, socjopsychologii, czy ekonomii. Zaproponowane perspektywy badawcze kreują wieloaspektowy obraz współpracy międzynarodowej, a także wskazują przyczyny jej ograniczeń i perspektywy rozwoju we współczesnych uwarunkowaniach."(...)Pozycja Obrona terytorialna i wojska obrony terytorialnej w myśli politycznej Polski współczesnej(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Maj, EwaProblematyka obrony terytorialnej (OT) należała do priorytetowych zadań polityki bezpieczeństwa narodowego Polski w czasie poprzedzającym wejście do struktur Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego, czyli do 1999 roku, ale też w okresie umacniania obronności państwa w XXI wieku. Znalazła odzwierciedlenie w myśli politycznej i jej poszczególnych nurtach ideowych. Umowne pojmowanie tytułowej „współczesności” ukonkretniły cezury czasowe przyjęte w treści artykułu. Początek dał rok 1989, a więc rozpoczęcie procesu przemian ustrojowych w Polsce, końcową datą był rok 2015, gdy wraz z powstaniem rządu koalicyjnego na czele z partią Prawo i Sprawiedliwość ukształtowała się nowa jakość polityczna. Pod względem podmiotowym wyróżnić można było myśl polityczną wytwarzaną przez ugrupowania (podmiotowość strukturalna) oraz przez ideologów (podmiotowość personalna) z uwzględnieniem kanałów jej transmisji (media ogólnoinformacyjne, publicyści polityczni). Natomiast pod względem ideowym ujawniała się gotowość do tworzenia wizji OT w środowiskach konserwatywnych, liberalnych, ludowych, nacjonalistycznych, narodowo-katolickich, socjaldemokratycznych, socjalistycznych. W artykule zmierzano do udzielenia odpowiedzi na trzy pytania badawcze. Po pierwsze, zwrócono uwagę na sposoby umotywowania idei obrony terytorialnej w myśli politycznej. Po drugie, w sferze zainteresowań znalazły się kwestie istnienia historycznych wzorców OT i ich implikacji w czasach współczesnych. Po trzecie, podjęta została sprawa trybu artykulacji OT w następstwie wdrożenia odpowiedniej procedury definicyjnej. Odpowiedzi na dwa pierwsze pytania pozwoliły na wskazanie wspólnoty poglądów różnych podmiotów myśli politycznej. Uzasadnienia dla OT miały generalny charakter ze względu na sytuację obronną Polski zdeterminowaną przez geopolitykę. Ogół podmiotów myśli politycznej wykazywał świadomość zagrożenia bezpieczeństwa narodu i państwa. Trauma przeżyć powstańczych, wojennych, okupacyjnych w XX wieku skłaniała do gruntowania form samoobrony. Natomiast kwestie definicyjne wywoływały rozbieżności w odniesieniu do nazewnictwa, ideałów i wartości, symboli i rytuałów politycznych oraz zadań przynależnych OT. Na poziomie abstrakcji występowały uniwersalne refleksje patriotyczne, humanitarne, ogólnoludzkie, dopełniane przez myśl prawicową o odniesienia do narodu, rodziny, wierzenia religijnego. Na poziomie praktyki autorzy myśli politycznej wypowiadali się w sprawie konkretnych kwestii strategiczno-operacyjnych, taktycznych, organizacyjnych. Niezależnie od podziałów ideowych zwracano uwagę na znaczenie OT przy ochronie ludzi i ich dobytku materialnego w warunkach skrajnych (klęska żywiołowa, katastrofa techniczna, wojna).Pozycja Obrona terytorialna w państwach nordyckich(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Grzela, JoannaObrona terytorialna w krajach nordyckich ma długą historię i odgrywa istotną rolę w systemach bezpieczeństwa tych krajów. Jest ona odrębnym rodzajem sił zbrojnych, tak więc jej obecność nie tylko uzupełnia i wzmacnia istniejące wojsko, ale wpływa na poprawę stanu bezpieczeństwa wewnętrznego i zewnętrznego. Organizacja sił obrony terytorialnej jest mocno związana z narodowymi strategiami bezpieczeństwa oraz położeniem geopolitycznym krajów nordyckich. Kraje nordyckie rozwijają obronę terytorialną, jako kolejny, samodzielny rodzaj sił zbrojnych. Sukcesywnie wzmacniają one swoje Gwardie Krajowe, zarówno organizacyjnie, jak i finansowo. W efekcie mają bardzo silne struktury obrony terytorialnej.Pozycja Regionalna obrona terytorialna – możliwości i szanse współpracy(Oficyna Wydawnicza AFM, 2018) Klisz, MaciejAutor przedstawia doktrynalne podstawy prowadzenia współpracy międzynarodowej przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej. Opisuje obecne formaty współpracy politycznej, takie jak Grupa Wyszehradzka, Trójkąt Weimarski czy PESCO, oraz przedstawia formaty współpracy wojskowej w ramach Stowarzyszenia FINABEL czy Dowództwa Operacji Specjalnych NATO. Na tej bazie prezentuje szczegóły powstania idei spotkania w ramach regionalnej inicjatywy dowódców formacji terytorialnych, jej główne obszary zadaniowe i możliwości dalszego rozwoju.Pozycja Rola szkolenia wojskowego członków organizacji proobronnych, studentów i uczniów w tworzeniu oraz funkcjonowaniu wojsk obrony terytorialnej(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Mendrala, ZenonPo ogólnie korzystnej profesjonalizacji Sił Zbrojnych RP pojawiły się jednak pewne problemy. Jednym z nich jest stosunkowo niewielki dopływ wyszkolonych rezerw osobowych. Jednocześnie powstaje wiele organizacji społecznych o charakterze obronnym i paramilitarnym (nazywanych „organizacjami proobronnymi”), usiłujących podjąć inicjatywy obronne i współpracę z wojskiem. Dlatego też istnieje potrzeba spożytkowania potencjału tych organizacji nie tylko w tradycyjnych rolach (kształtowanie postaw patriotycznych, krzewienie tradycji wojskowych, wsparcie odpowiednich służb w działaniach ochronnych, pomoc humanitarna), lecz także w zakresie przygotowania swoich członków do zasilania zasobów osobowych Sił Zbrojnych RP, w tym wojsk Obrony Terytorialnej. W artykule autor podejmuje problematykę współpracy organów wojskowych z podmiotami społecznymi. Autor opisuje uwarunkowania, działania praktyczne oraz problemy w Ministerstwie Obrony Narodowej, związane ze standaryzacją i certyfikacją szkolenia wojskowego. Działania te dotyczą organizacji proobronnych i klas eksperymentalnych o profilu wojskowym w szkołach ponadgimnazjalnych. Prowadzone są tam programy pilotażowe mające dać odpowiedź w kwestii kierunków dalszego postępowania. Ostatnim elementem jest szkolenie wojskowe absolwentów i studentów uczelni wyższych na potrzeby odbudowy korpusu oficerów rezerwy. W tej dziedzinie prowadzone są dopiero prace koncepcyjne, dlatego też kształt ostatecznych rozwiązań jest obecnie trudny do przewidzenia.Pozycja System obrony terytorialnej w Rosji(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Kraj, KazimierzW artykule podjęta została próba przedstawienia rosyjskiego systemu obrony terytorialnej. Z badań autora wynika jej bizantyjski, trudny dla zrozumienia i opisania system organizacyjny oraz mobilizacyjny obrony terytorialnej. W zakończeniu autor proponuje podjęcie badań cząstkowych, które mogą nas poprowadzić do pogłębienia wiedzy na temat rosyjskiego systemu OT.Pozycja Wojska Obrony Terytorialnej Szwajcarii – wybrane aspekty(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Kuśmirek, KarolinaArmia terytorialna w Szwajcarii jest istotnym instrumentem polityki bezpieczeństwa państwa. Rozwój armii terytorialnej oraz podnoszenie zdolności obronnych przyczyniały się do umocnienia pozycji Szwajcarii na arenie międzynarodowej i odstraszania potencjalnego przeciwnika. Szwajcarskie doświadczenia (np. budowanie tożsamości regionalnej, aktywizacja społeczności lokalnej do obrony „Małej Ojczyzny”) zostały wykorzystane przy budowie Wojsk Obrony Terytorialnej Rzeczypospolitej Polskiej.Pozycja Wojska obrony terytorialnej w historii Polski (wybrane problemy)(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Sokół, WojciechCelem poniższego opracowania jest uzasadnienie tezy, że różne formy obrony terytorialnej istniały przez wiele wieków historii Polski. Obrona terytorialna na ogół skutecznie wzmacniała potencjał obronny państwa polskiego. Na wysoką ocenę zasługuje organizacja i funkcjonowanie obrony terytorialnej w okresie monarchii piastowskiej. Obrona terytorialna sprawdzała się w przeciwdziałaniu zagrożeniom w okresie XVI i XVII wieku. Brak regularnej armii rekompensowany był wojskami organizowanymi terytorialnie w okresie powstań narodowych oraz w czasie okupacji niemieckiej po klęsce wrześniowej. Wojska obrony terytorialnej były częścią sił zbrojnych w okresie Polski Ludowej oraz pierwszych lat III Rzeczypospolitej. Uchwalona 16 listopada 2016 r. ustawa stworzyła ramy prawne dla odbudowy obrony terytorialnej i utworzenia piątego w Siłach Zbrojnych RP rodzaju wojsk – Wojsk Obrony Terytorialnej.Pozycja Wojska obrony terytorialnej w państwach bałtyckich(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Małysa, TobiaszW artykule autor porusza problematykę znaczenia i roli tzw. formacji obrony terytorialnej w polityce i potencjale obronnym państw bałtyckich (Litwa, Łotwa, Estonia). Charakterystyka wojsk obrony terytorialnej w tych państwach zasadniczo jest podobna, ale można odnotować pomiędzy nimi pewne różnice. Ogółem, uznać je można za jednostki przeznaczone przede wszystkim do wsparcia operacyjnych wojsk lądowych tych państw. Ich rola wykracza jednak tylko poza element odstraszania potencjalnego agresora, stanowią one bowiem, choć w różnym stopniu, aktywny system szkolenia rezerw i podnoszenia gotowości obronnej społeczeństwa oraz kształtowania w nim postaw proobronnych, a także wsparcia państwa i jego organów w sytuacjach kryzysowych. Chociaż ostatnimi laty zarówno stany osobowe, jak i posiadany przez formacje obrony terytorialnej sprzęt w państwach bałtyckich, są wzmacniane, a polityka taka wedle zamierzeń rządowych ma być w kolejnych latach kontynuowana. Niezmiennie jednak perspektywy rozwoju wojsk operacyjnych i innych ochotniczych formacji paramilitarnych pozostają w tych państwach ograniczone przez szereg czynników, głównie natury budżetowej czy demograficznej.