Przeglądaj wg Słowo kluczowe "praktyka sądowa"

Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3
  • Miniatura
    Pozycja
    Studia z Dziejów Państwa i Prawa Polskiego T. XIX
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2016) Fijałkowska, Lena; Podgórska-Mikuła, Arkadia; Moniuszko, Adam; Rosa, Wacław; Gołaszewski, Łukasz; Kitowski, Piotr; Kościelak, Sławomir; Głuszak, Marcin; Klimaszewska, Anna; Gałędek, Michał; Bieda, Justyna; Bednarska, Patrycja; Mataniak, Mateusz; Machut-Kowalczyk, Joanna; Kamińska, Paulina; Weredyńska-Szpakowska, Małgorzata; Michalski, Dawid; Kwiecień, Sebastian; Machura, Agnieszka; Dąbrowski, Karol; Graczyk, Konrad; Rzenno, Natalia; Nancka, Grzegorz; Smyk, Grzegorz; Wrzyszcz, Andrzej; Maciejewski, Tadeusz; Lewandowicz, Maria; Michalak, Marcin; Wałdoch, Jacek; Sołga, Przemysław; Kwiecień, Marcin; Malec, Jerzy
  • Miniatura
    Pozycja
    Uwolnienie z poddaństwa jako czynność prawna w praktyce sądowej Prus Królewskich w II połowie XVII i w XVIII wieku
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2016) Kitowski, Piotr
    Uwolnienie (wyzwolenie, manumissio, libertacja, emancypacja) miało podstawowe znaczenie dla praw i obowiązków dotychczasowych stron stosunku poddańczego: chłop zyskiwał dzięki niemu wolność, tracąc jednocześnie wynikające z poddaństwa ograniczenia, zaś pan pozbywał się poddanego, najczęściej otrzymując w zamian konkretne korzyści materialne. Interesująca wydaje się zarówno analiza formalnej strony czynności, jak i jej treści w zakresie skutków prawnych oraz faktycznych. Tym bardziej że nadanie wolności osobistej nie należało w Prusach Królewskich wcale do rzadkości, a literatura na ten temat nie jest obfita i odnosi się w większości tylko do konsekwencji społecznych, nie zaś warstwy prawnej.
  • Miniatura
    Pozycja
    Użyteczność historii prawa dla współczesnego wymiaru sprawiedliwości
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2014) Moszyńska, Anna; Naworski, Zbigniew
    Artykuł omawia dwa aspekty użyteczności przedmiotów historycznoprawnych dla studentów prawa. Jest on jednocześnie swoistą odpowiedzią na koncepcje lansowane przez resort szkolnictwa wyższego, które za główny cel rewolucyjnych reform dokonywanych w szkolnictwie wyższym uznało „uzawodowienie” wyższych studiów magisterskich, co wiązać by się miało ze zmarginalizowaniem wszystkich przedmiotów nieodpowiadających tej koncepcji, a więc także przedmiotów historycznoprawnych. Pierwszy z omawianych aspektów ma charakter ogólny i dotyczy przydatności omawianych przedmiotów dla wykształcenia ogólnego absolwenta każdego kierunku, a zwłaszcza kierunków dotyczących nauk społecznych i humanistycznych. Prawnicy zawsze stanowili i stanowią (jeszcze) elitę intelektualną kraju. Przy mizerii szkolnictwa średniego i słabego jego poziomu brak wiedzy historycznoprawnej u przyszłych prawników będzie niewątpliwym symptomem obniżenia poziomu kultury w tej grupie zawodowej. Autorzy przeciwstawiają tu model kształcenia anglosaski modelowi kontynentalnemu, zdecydowanie opowiadając się za tym pierwszym. Aspekt drugi dotyczy prezentacji konkretnych przykładów orzecznictwa współczesnych sądów, gdzie wiedza z dziedziny historii prawa jest niezbędna do prawidłowego orzekania. Pierwszy z przykładów dotyczy masowego zjawiska reaktywowania przedwojennych spółek nie w celu ponownego podjęcia ich działalności, lecz w celu uzyskania odszkodowania za ich znacjonalizowany w czasach Polski Ludowej majątek. Sztandarowym przykładem jest tu spółka S.A. Giesche w Katowicach. Rozstrzygnięcie tego typu sporów bez znajomości przedwojennych aktów prawnych oraz dekretów z pierwszych lat powojennych jest niemożliwe. Drugi przykład dotyczy głośnej sprawy związanej z nabywaniem przez Skarb Państwa własności opuszczonych nieruchomości na podstawie Kodeksu Napoleona (w sprawie tej aż trzykrotnie zabrał głos Sąd Najwyższy). Trzeci przykład związany jest z niedawnym orzeczeniem SN, który ostatecznie rozstrzygnął długi spór o to, który przepis kodeksu cywilnego reguluje kwestię zalania lokalu sąsiadowi z niższego piętra; wskazując argumenty na poparcie swojej decyzji przytoczył szerokie uzasadnienie historyczne. W czwartym przykładzie sąd w wyroku powołał się na niemiecki BGB z 1896 r.; w piątym - na tom X części I Zwodu Praw Cesarstwa Rosyjskiego.