Przeglądaj wg Słowo kluczowe "społeczna szkodliwość"

Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Społeczna szkodliwość czynu – wybrane zagadnienia na przykładzie wykroczenia typizowanego w art. 87 KW
    (Krajowa Szkoła Sądownictwa i Prokuratury, 2013) Pawlik, Renata
    Powodami kryminalizacji, a zarazem głównymi czynnikami skłaniającymi ustawodawcę do objęcia karalnością określonego rodzaju zachowań są spostrzeżenia, że jakieś dobro prawnie chronione doznaje uszczerbku lub jest nim zagrożone. Jedną z podstawowych funkcji prawa karnego jest bowiem zabezpieczanie ważnych dla rozwoju jednostek i funkcjonowania społeczeństwa dóbr przed atakami na nie ze strony osób naruszających normy prawne. Ocena przydatności ingerencji prawnokarnej obejmuje dwa ściśle ze sobą związane aspekty: przydatność kryminalizacji danego zachowania oraz przydatność danej sankcji karnej. Zasada przydatności nakazuje odrzucenie represji karnej w tych wszystkich przypadkach, w których w świetle ustaleń nauki nie jest ona w stanie doprowadzić do realizacji założonych celów społecznych. Zasada proporcjonalności sensu stricto nakazuje zachowanie odpowiedniej proporcji między efektem regulacji, a ciężarem nakładanym na jednostkę. Jednym z warunków odpowiedzialności za wykroczenie jest społeczna szkodliwość czynu, jako materialna cecha, przez którą rozumie się ujemną wartość zachowania z punktu widzenia przyjętych w społeczeństwie założeń aksjologicznych, zjawisko społecznie niepożądane, a zatem z ludzkiego punktu widzenia negatywne. Nie budzi wątpliwości, że racją wprowadzenia do ustawy typu czynu zabronionego pod groźbą kary jest jego abstrakcyjnie oceniona społeczna szkodliwość. W roku 2000 r. zdecydowano się na uzupełnienie zakresu ochrony dobra prawnego jakim jest życie i zdrowie człowieka w szczególnym obszarze aktywności jakim jest ruch lądowy, wodny i powietrzny o art. 178a KK, który już od samego początku budził szereg różnego rodzaju wątpliwości, a to z uwagi przede wszystkim na zauważalne swoiste „nałożenie” na istniejące/zastane w Kodeksie wykroczeń znamię stanu po użyciu podobnie działającego środka znamienia stanu pod wpływem środka odurzającego, stanowiącego lub w zamyśle ustawodawcy mającego stanowić alternatywę dla stanu nietrzeźwości. Na chwilę obecną, jak się wydaje, w tym zakresie mamy do czynienia z utrzymywaniem sztucznego, jedynie formalnego rozwarstwienia odpowiedzialności. Po wprowadzeniu typu opisanego w art. 178a KK dotychczas opisany w art. 87 KW typ w części odnoszącej się do stanu po użyciu stał się normą praktycznie pozbawioną jakiegokolwiek stopnia abstrakcyjnie postrzeganej społecznej szkodliwości, gdyż – jak pokazała praktyka – kwalifikuje się tutaj sytuacje stwierdzenia w organizmie ludzkim nieaktywnej formy metabolitu, co podważa występowanie elementu materialnego już na poziomie abstrakcyjnego opisu.
  • Miniatura
    Pozycja
    Zbieg przestępstwa z wykroczeniem
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2021) Grzesik, Mikołaj
    Ze wstępu: "Zbieg przestępstwa z wykroczeniem to zagadnienie o skomplikowanej naturze zarówno z perspektywy teoretycznej, jak i praktycznej. Dotyka ono jednych z najbardziej kontrowersyjnych zagadnień prawa karnego, takich jak m.in.: tożsamość czynu, modele ustawowego rozstrzygania zbiegu przepisów, czy stosowanie reguł wyłączenia wielości ocen w jednoczynowym i wieloczynowym zbiegu przepisów. Pełne zrozumienie tego zagadnienia wymaga zatem znajomości nie tylko przepisów prawa, ale również modeli teoretycznych, a nawet koncepcji filozoficznych stanowiących podstawę wyboru rozwiązań normatywnych. Równocześnie jest to zagadnienie bardzo złożone, o mieszanej naturze, na którą składają się wzajemnie przenikające się sfery: materialnoprawna i procesowa. Tylko kompleksowe spojrzenie na problem zbiegu przestępstwa z wykroczeniem pozwala na jego dogłębną analizę i prawidłowe stosowanie przepisów w tym zakresie. Jest to jednak również zagadnienie niezwykle istotne w praktyce wymiaru sprawiedliwości. Ze względu na zbliżony charakter przestępstw i wykroczeń, rozumianych jako formy pociągnięcia sprawcy do odpowiedzialności karnej, oraz występujące bardzo niejednoznaczne sposoby rozgraniczenia tych dwóch reżimów odpowiedzialności na poziomie znamion czynów zabronionych, w praktyce wymiaru sprawiedliwości problem sposobu rozstrzygania zbiegów w relacji przestępstwo–wykroczenie występuje niezwykle często. Problem ten stawia równocześnie przed organem stosującym prawo wiele wyzwań wykładniczych, które niełatwo rozstrzygnąć, w szczególności dostrzegając istotne odmienności i uwzględniając specyfikę rozwiązań normatywnych."(...)