Przeglądaj wg Słowo kluczowe "stan nietrzeźwości"

Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Idee nowelizacji kodeksu karnego
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2014) Lubelski, Marek; Golonka, Anna; Trybus, Małgorzata; Filipowska, Monika; Stopińska, Joanna Magdalena; Zawłocki, Robert; Hoc, Stanisław; Pawlik, Renata; Szwejkowska, Małgorzata; Romańczuk-Grącka, Marta; Mozgawa, Marek; Nazar-Gutowska, Katarzyna; Gutkowska, Agnieszka; Kulesza, Jan; Chodorowska, Anna; Strzelec, Adam; Gil, Damian; Habrat, Dorota; Lubelski, Marek; Pawlik, Renata; Strzelec, Adam
  • Miniatura
    Pozycja
    Znamię stanu pod wpływem środka odurzającego w świetle projektu nowelizacji Kodeksu karnego
    (Krajowa Szkoła Sądownictwa i Prokuratury, 2014) Pawlik, Renata
    Problem stanu pod wpływem środka odurzającego, stanowiącego m.in. znamię przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji, sygnalizowany od dawna w doktrynie i judykaturze, słusznie został dostrzeżony przez Komisję Kodyfikacyjną, a próba jego rozwiązania znalazła się w przygotowanym projekcie zmian w redakcji z listopada 2013 r., gdzie proponuje się zastąpić dotychczasowe ujęcie znamieniem stanu pod wpływem środka zakłócającego czynności psychomotoryczne w stopniu mogącym zagrozić bezpieczeństwu w komunikacji. Propozycja ta nie pojawiła się już jednak w koncepcji skierowanej na posiedzenie Komitetu Rady Ministrów 3.4.2014 r., tymczasem podkreślić należy duże jej znaczenie nie tylko teoretyczne, ale i praktyczne. Znamię stanu pod wpływem środka odurzającego w kodyfikacji karnej z 1997 r. było zasadniczym novum, a jednocześnie pewnego rodzaju eksperymentem, gdyż generowało w zasadzie już od momentu wprowadzenia szereg problemów interpretacyjnych, potęgowanych w późniejszym okresie po wprowadzeniu art. 178a KK przede wszystkim faktem swoistego rozwarstwienia penalizacji bezwypadkowego prowadzenia pojazdów w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego, z uwagi na zauważalne swoiste jego „nałożenie” na zastane w Kodeksie wykroczeń znamię stanu po użyciu podobnie działającego środka. Projektowana zmiana, zrywając niejako z dotychczasowymi poglądami na rozwiązanie tego problemu, zmierza zasadniczo w dobrym kierunku. Jednocześnie zbędne wydaje się swoiste dookreślanie stanu pod wpływem środka zakłócającego czynności psychomotoryczne „w stopniu mogącym zagrozić bezpieczeństwu w komunikacji”. Wystarczające wydaje się przyjęcie samego stanu pod wpływem środka zakłócającego czynności psychomotoryczne, przyjąwszy, że potencjalnie niebezpieczne są już sama różnorodność substancji aktywnych, złożoność przemian, uzależnienia oraz ich konsekwencje w postaci tolerancji i objawów abstynencji trudnych do przewidzenia. Przestępstwa abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo obejmują w swojej istocie bowiem te zachowania, które nie prowadzą do bezpośredniego uszczerbku dla dobra, ale stwarzają sytuację, której rozwój może doprowadzić do takiego rezultatu, niekoniecznie jednak musi.