Przeglądaj wg Słowo kluczowe "wotum nieufności"

Teraz wyświetlane 1 - 2 z 2
  • Miniatura
    Pozycja
    Studia z Dziejów Państwa i Prawa Polskiego T. XX : Badania nad rozwojem instytucji politycznych i prawnych
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Malec, Jerzy; Matuszewski, Jacek; Witkowski, Wojciech; Materniak-Pawłowska, Małgorzata; Rymaszewski, Zygfryd; Maciejewski, Tadeusz; Głuszak, Marcin; Sobiech, Jan; Gałędek, Michał; Mataniak, Mateusz; Bieda, Justyna; Klimaszewska, Anna; Machut-Kowalczyk, Joanna; Sadłowski, Michał Patryk; Waniek, Danuta; Dutka, Paweł; Buchwald-Cieślak, Dorota; Cichoń, Paweł; Rakowski, Maciej; Wiśniewska-Jóźwiak, Dorota; Strzała, Marek; Budziński, Janusz R.; Wiśniewska, Ewa; Ożóg, Michał; Kozyra, Waldemar; Modrzyński, Paweł Mateusz; Mikuła, Maciej; Krzysztofek, Katarzyna; Zarzycki, Zdzisław; Malec, Jerzy
  • Miniatura
    Pozycja
    Wotum nieufności w PRL? Odpowiedzialność parlamentarna Rady Ministrów w okresie obowiązywania konstytucji z 22 lipca 1952 r.
    (Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Rakowski, Maciej
    Przedmiotem artykułu jest odpowiedzialność polityczna Rady Ministrów w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Zgodnie z konstytucją z 22 lipca 1952 r. rząd odpowiadał przed Sejmem, a na wniosek premiera zmiany w jego składzie mogły być również dokonywane przez Radę Państwa. Autor dokonał analizy wszystkich przypadków odwołania premiera oraz rządu przez Sejm PRL, poszukując odpowiedzi na pytanie, czy w jakimkolwiek stopniu wydarzenia te były podobne do wotum nieufności funkcjonującego w państwach demokratycznych. W Polsce Ludowej zmiany w składzie rządu – co do zasady – dokonywane były przez Sejm, a jedynie wyjątkowo przez Radę Państwa. Głosowanie w parlamencie miało znaczenie jedynie formalne, a rzeczywiste decyzje personalne podejmowane były przez kierownictwo PZPR. Pozycja Sejmu stała się silniejsza w ostatnich latach PRL. Dymisja rządu Zbigniewa Messnera w 1988 r. nastąpiła w wyniku parlamentarnej krytyki, może być więc uznana za typowe wotum nieufności. Autor omawia także obowiązujący w PRL zwyczaj konstytucyjny, zgodnie z którym, mimo że nie nakazywała tego konstytucja, na pierwszym po wyborach posiedzeniu Sejmu premier zgłaszał dymisję rządu. Zazwyczaj nie dochodziło wówczas do istotnych zmian w składzie Rady Ministrów, którą powoływano pod kierownictwem tego samego polityka.