Przeglądaj wg Słowo kluczowe "zachowanie niewerbalne"
Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3
Wyników na stronę
Opcje sortowania
Pozycja Emocje i motywacja w prawie. Wybrane aspekty(Oficyna Wydawnicza AFM, 2022) Stanek, Julia; Partyk, Aleksandra; Witek-Mioduszewska, Katarzyna; Jasińska, Katarzyna; Strzelec, Adam; Piwowarska, Kinga; Bednarczyk-Płachta, Agnieszka; Klimek, PawełZ wprowadzenia:"Zainteresowanie osiągnięciami współczesnej psychologii oraz naukami kognitywnymi nie jest nowością w teorii prawa. Powstało oraz powstaje wiele koncepcji teoretycznoprawnych opartych na wynikach nauk empirycznych. Bardziej sceptyczne podejście do nauk empirycznych panuje w praktyce i dogmatyce prawniczej. Wśród dogmatyków i praktyków prawa badania z tego zakresu są w najlepszym wypadku traktowane jako interesujące – lecz mało przydatne w prawie – ciekawostki. Być może sceptyków wykorzystania osiągnięć nauk empirycznych, w szczególności psychologii i nauk kognitywnych, nie da się przekonać, ale warto chociaż spróbować podważyć – przynajmniej częściowo – ich przekonania."(...)Pozycja Kierunki rozwoju instrumentalnej i nieinstrumentalnej detekcji kłamstwa problemy kryminalistyczne, etyczne i prawne(Oficyna Wydawnicza AFM, 2018) Widacki, Jan; Antos, Jacek; Dukała, Karolina; Gołaszewski, Marcin; Kuhny, Aleksandra; Miazga, Paweł; Mikrut, Zbigniew; Polczyk, Romuald; Szuba-Boroń, Anna; Tarabuła, Marcin; Widacki, MichałZ wprowadzenia: "Detekcja kłamstwa ma długa historię. Pierwsze próby detekcji kłamstwa w oparciu o osiągnięcia nauki, głównie psychologii i fizjologii, podejmowano już na przełomie XIX i XX wieku. Z czasem wykształciły się jej dwie podstawowe metody. Pierwsza z nich opierała się na obserwacji zachowania osoby, której wypowiedź oceniano, analizie jej zachowania, w szczególności ruchów wyrazowych (mimicznych, pantomimicznych), analizie sposobu mówienia, analizie treści jej wypowiedzi. Metoda ta nie wymagała używania żadnych instrumentów, żadnej aparatury. Druga polegała na obserwacji (później także rejestracji) fizjologicznych korelatów emocji osoby badanej, towarzyszących jej wypowiedziom. Wymagało to użycia specjalnej aparatury. Jednym z pierwszych takich aparatów był skonstruowany przez Angelo Mosso hydropletysmograf, pozwalający na obserwację zmian objętości przedramienia osoby badanej, będących wynikiem zmian ukrwienia, wywołanych emocjami, które towarzyszyły odpowiadaniu na pytania. Sfigmograf pozwalał na obserwację zmian częstotliwości tętna i ciśnienia tętniczego krwi, a pneumograf – obserwację zmian w przebiegu czynności oddychania (częstotliwość cyklów oddechowych, zmiany głębokości oddechu). Połączenie tych urządzeń z kimografem pozwalało na rejestrację obserwowanych zmian. Od lat 20. XX wieku, początkowo w Stanach Zjednoczonych, a po II wojnie światowej w całym niemal świecie rutynowo stosowany jest poligraf, urządzenie łączące sfigmograf i pneumograf, nieco później uzupełnione psychogalwanometrem. Jest rzeczą ciekawą, że obydwie metody, instrumentalna i nieinstrumentalna, rozwijały się niezależnie od siebie, choć były podejmowane próby równoczesnego ich stosowania. W instrumentalnej detekcji kłamstwa na poziomie psychofizjologicznym próbowano wykorzystywać obserwacje innych fizjologicznych korelatów emocji niż te, które są przedmiotem obserwacji i rejestracji przy klasycznym badaniu poligraficznym. Polegały one na obserwacji zmian napięcia mięśni i drżenia ciała, czy obserwacji zmian brzmienia głosu. Od końca lat 70. postulowano możliwość wykorzystania kamery termowizyjnej do obserwacji i rejestracji zmian temperatury twarzy jako kolejnego fizjologicznego korelatu emocji, przydatnej do detekcji kłamstwa. Te ostatnie wydawały się szczególnie interesujące, mogłyby być wykorzystane nie tylko przy detekcji kłamstwa, ale także do zdalnej obserwacji twarzy ludzi uczestniczących w zgromadzeniach, przebywających w terminalach lotniczych i podobnych miejscach publicznych, dla typowania osób, które z jakichś powodów są podenerwowanie, przeżywają podwyższone napięcie emocjonalne itp. "(...)Pozycja Ocena wiarygodności bez emocji, czyli przesłuchania na piśmie i podczas e-rozpraw(Oficyna Wydawnicza AFM, 2022) Jasińska, KatarzynaW niniejszym artykule dokonana zostaje analiza przebiegu przesłuchania świadka (strony) pod kątem zachowań niewerbalnych i zjawisk paralingwistycznych, w tym jego reakcji na zadawane pytania, jako istotne elementy oceny wiarygodności dowodu z przesłuchania świadka. Podjęto również próbę odpowiedzi ma pytanie, czy – a jeśli tak, to jaki – powinny mieć one wpływ na wykładnię nowych w polskiej procedurze cywilnej przepisów o pisemnych zeznaniach świadka oraz – nieco starszych, choć dopiero ostatnio stosowanych na dużą skalę – przepisów o rozprawach zdalnych. Rozważania prowadzone są w pierwszej kolejności o odniesieniu do etapu podejmowania decyzji o skorzystaniu z wymienianych wyżej instytucji procesowych. W kontekście e-rozpraw analizie na tym etapie została poddana przesłanka pozytywna możliwości odstąpienia od takiego trybu postępowania, a mianowicie przesłanka „konieczności” procedowania na rozprawie (a nie na posiedzeniu niejawnym), a także – w europejskim postępowaniu w sprawie drobnych roszczeń – przesłanka „szczególnych okoliczności danej sprawy”. W dalszej kolejności przeanalizowano wpływ powyższych aspektów oceny wiarygodności zeznań świadków na możliwość powtórzenia zeznań złożonych na piśmie (w szczególności na żądanie strony) oraz ewentualnego naruszenia prawa strony do obrony jej praw w związku z podjęciem przez sąd decyzji o procedowaniu w trybie zdalnym w sytuacji, gdy utrudnia to prawidłową ocenę zeznań świadków. Uwagę poświęcono także problemom technicznym podczas rozpraw zdalnych, powodujących m.in. to, że zeznającego świadka można tylko usłyszeć, a nie zobaczyć.