Z wprowadzenia: "Detekcja kłamstwa ma długa historię. Pierwsze próby detekcji kłamstwa w oparciu o osiągnięcia nauki, głównie psychologii i fizjologii, podejmowano już na przełomie XIX i XX wieku. Z czasem wykształciły się jej dwie podstawowe metody. Pierwsza z nich opierała się na obserwacji zachowania osoby, której wypowiedź oceniano, analizie jej zachowania, w szczególności ruchów wyrazowych (mimicznych, pantomimicznych), analizie sposobu mówienia, analizie treści jej wypowiedzi. Metoda ta nie wymagała używania żadnych instrumentów, żadnej aparatury. Druga polegała na obserwacji (później także rejestracji) fizjologicznych korelatów emocji osoby badanej, towarzyszących jej wypowiedziom. Wymagało to użycia specjalnej aparatury. Jednym z pierwszych takich aparatów był skonstruowany przez Angelo Mosso hydropletysmograf, pozwalający na obserwację zmian objętości przedramienia osoby badanej, będących wynikiem zmian ukrwienia, wywołanych emocjami, które towarzyszyły odpowiadaniu na pytania. Sfigmograf pozwalał na obserwację zmian częstotliwości tętna i ciśnienia tętniczego krwi, a pneumograf – obserwację zmian w przebiegu czynności oddychania (częstotliwość cyklów oddechowych, zmiany głębokości oddechu). Połączenie tych urządzeń z kimografem pozwalało na rejestrację obserwowanych zmian. Od lat 20. XX wieku, początkowo w Stanach Zjednoczonych, a po II wojnie światowej w całym niemal świecie rutynowo stosowany jest poligraf, urządzenie łączące sfigmograf i pneumograf, nieco później uzupełnione psychogalwanometrem. Jest rzeczą ciekawą, że obydwie metody, instrumentalna i nieinstrumentalna, rozwijały się niezależnie od siebie, choć były podejmowane próby równoczesnego ich stosowania. W instrumentalnej detekcji kłamstwa na poziomie psychofizjologicznym próbowano wykorzystywać obserwacje innych fizjologicznych korelatów emocji niż te, które są przedmiotem obserwacji i rejestracji przy klasycznym badaniu poligraficznym. Polegały one na obserwacji zmian napięcia mięśni i drżenia ciała, czy obserwacji zmian brzmienia głosu. Od końca lat 70. postulowano możliwość wykorzystania kamery termowizyjnej do obserwacji i rejestracji zmian temperatury twarzy jako kolejnego fizjologicznego korelatu emocji, przydatnej do detekcji kłamstwa. Te ostatnie wydawały się szczególnie interesujące, mogłyby być wykorzystane nie tylko przy detekcji kłamstwa, ale także do zdalnej obserwacji twarzy ludzi uczestniczących w zgromadzeniach, przebywających w terminalach lotniczych i podobnych miejscach publicznych, dla typowania osób, które z jakichś powodów są podenerwowanie, przeżywają podwyższone napięcie emocjonalne itp. "(...)