Artykuł omawia płynące z Urzędu Prezydenta Białorusi oskarżenia dotyczące rzekomych interwencji krajów Zachodu w wewnętrzne sprawy Białorusi, a odnoszące się do 1) najważniejszych stosownych pojęć prawa międzynarodowego oraz 2) najnowszych osiągnięć informatyki. Autor koncentruje się najpierw na rozróżnieniu między interwencjami opartymi na przemocy oraz jej niestosującymi, zwracając uwagę na wysoce restrykcyjny sposób interpretacji owych pojęć na korzyść suwerenności państwa. Jednym z najważniejszych wyjątków jest tu wolność informacji, która z drugiej strony nie dopuszcza politycznej propagandy. Kolejny problem terminologiczny wiąże się z pojęciem „wojny informacyjnej". Skutkiem najświeższych zmian w informatyce, pojęcie to jest w jeszcze większym stopniu płynne i zmienne. Jedną ze zmian, o jakich tu mowa, jest powstanie tzw. „cyberwojny", w której nie znajdują już zastosowania prawie żadne spośród elementów wojny będących częścią europejskiej tradycji ostatnich wieków. Nie ma zaciągów czy poboru walczących, nie ma treningu opłacanego przez państwo, brak też rozpoznawalności zewnętrznej - nie ma nawet konieczności operowania językiem danego państwa itd. Dlatego, z perspektywy ofiary, wysuwane przez Białoruś oskarżenia o wojnę informacyjną mogą być prawdziwe. Nie pasują one jednak do sytuacji faktycznej, w której cechą charakterystyczną jest wysoki stopień prywatyzacji po stronie „agresora" nawet w kwestii decyzji „wypowiedzenia wojny" przeciwko innemu państwu.

В статье рассмотрены исходящие од администрации Президента Белоруссии обвинения, касающиеся мнимого вмешательства стран Запада во внутренние дела Белоруссии, относительно: 1) главных норм международного права и 2) новейших достижений информатики. Автор, указывая различия между мирными вмешательствами и вмешательствами, базирующимися на применении силы, обращает внимание на высоко редуцированный способ интерпретации этих понятий в пользу суверенитета государства. Одним из главных исключений в этой сфере является свобода информации, ограничивающую политическую пропаганду. Очередная терминологическая проблема связанна с понятием «информационной войны». В следствии новейших перемен в информационном пространстве, это понятие становиться в ещё большей степени нестабильным и изменчивым. Одним из проявлений перемен, о которых здесь идет речь, является появление так называемой «кибернетической войны», в которой уже почти не осталось никаких элементов войн, являющихся частью европейской традиции последних веков. Мы здесь не увидим призывов новобранцев, оплачиваемой государством подготовки войск, наружной разведки, нет даже необходимости владения языком данного государства и т.д. Поэтому, с перспективами жертвы, обвинения Белоруссии об информационной войне могут иметь основания. Однако нельзя их применить к фактической ситуации, характерной чертой которой является высокий уровень приватизации со стороны «агрессора », даже в вопросах связанных с принятием решения об «объявлении войны» другому государству.

The author discusses accusations from the Belarus presidency concerning alleged interferences of Western states into the internal affairs of Belarus in referring 1) to the main relevant notions of international law and 2) to the last developments of information technology. The author focuses first on the distinction between non-violent interference and violent intervention, drawing the attention on the very restrictive way these notions are interpreted in favour of state sovereignty. One important exception is provided by the freedom of information which on the other side does not permit for political propaganda. Another terminological problem relates to the notion of "information war". To an even greater extent, the notion is fluid and still changing, a fact resulting especially from the latest changes in information technology. One of these developments is the emergence of the so-called "cyberwar". Almost all the traditional elements of war being part of European tradition of the last centuries don't apply here anymore. There is no conscription of the fighters, no state training, no outer recognizability, not even any necessity to know the state's language etc. Belarus accusations of information war may therefore be true from the perspective of the victim, but don't fit into the actual situation characterized by a large privatization of the side of the "aggressor", concerning even the decision to "declare a war" against another country.