"Po zakończeniu zimnej wojny niemiecka polityka zagraniczna i bezpieczeństwa charakteryzowała się początkowo dużym dystansem; wobec ewentualnych interwencji Bundeswehry poza granicami. Związana z tym debata obarczona była tradycją polityki ukierunkowanej wyłącznie na obronę terytorium krajów związkowych i federacji, a ponadto, od czasu ponownej militaryzacji Republiki Federalnej Niemiec w połowie lat 50. XX w., pozostawała pod wpływem kompleksów historycznych. Zwłaszcza dwa wydarzenia: zajęcie Kuwejtu przez wojska irackie w sierpniu 1990 r. oraz rozwój działań wojennych w rozpadającej się od 1991 r. Jugosławii, stawiały elity polityczne zjednoczonych Niemiec przed - pytaniem, w jaki sposób, po wyczerpaniu środków dyplomatycznych i politycznych, wywierany może być nacisk przez wykorzystanie możliwości militarnych."(...)