"Czy można nazwać pesymistycznym twierdzenie, że ludzie żyją wśród pozorów, w świecie opartym na fałszywych zasadach, często wręcz absurdalnych, i że to właśnie prowadzi do alienacji?' Claude Chabrol nigdy się z tym nie zgodził - protestował przeciwko określaniu jego filmów przymiotnikiem „pesymistyczny”. Nie zmienia to jednak faktu, że znakomita większość jego filmów wystawia mieszczaństwu i burżuazji francuskiej bardzo ponure i właśnie głęboko pesymistyczne świadectwo. Chabrol nie delektuje się jednak patologiami społecznymi, choć już od debiutu stanowią one motyw przewodni jego filmów. "(...)