"Kształtowanie się polskich badań religioznawczych w końcu XIX w. i na początku XX w., było ściśle związane z paralelnym rozwojem innych dyscyplin humanistycznych. Związki te wynikały zarówno z zależności teoretyczno-metodologicznych, jak też organizacyjnych i personalnych. Ponieważ religioznawstwo nie miało wówczas na ziemiach polskich statusu nauki akademickiej, zatem rzecznikami jego rozwoju byli często samoucy, bądź też uczeni (przedstawiciele różnych specjalności), którzy do religioznawstwa dochodzili z innych, samodzielnych już nauk. Rzadko, kiedy całkowicie poświęcali się oni nowej dyscyplinie. Częściej starali się godzić swoją specjalność z zainteresowaniami religioznawstwem, prowadząc badania wycinkowe na styku różnych dyscyplin. Obok wielu polskich etnografów, antropologów, socjologów, psychologów, archeologów, pedagogów historyków, biblistów i językoznawców liczną grupę stanowili także polscy orientaliści."(...)