"Szyici w Libanie do połowy lat 70. XX w. nie byli aktywni społecznie i politycznie. W efekcie południe kraju i dolina Al-Bika, gdzie zamieszkuje ta grupa religijna, pozostawało słabo rozwinięte pod względem gospodarczym i infrastruktury. Szyici stali się grupą ubogą i drugorzędną. Kiedy w 1960 r. Musa al-Sadr został ich duchowym przywódcą, starał się poprzez organizacje samopomocy społecznej poprawić warunki życia swojej wspólnoty, a także zaktywizować i stworzyć reprezentację szyicką w parlamencie. Musa Sadr założył w 1974 r. Ruch Poniżonych (Harakat al-Mahrumin), który był pierwszą organizacją polityczną szyitów. W 1975 r., kiedy wybuchła wojna domowa w Libanie, rozpoczęła działalność także milicja szyicka Amal (akronim od arabskiego Afwadż al-Mukawama al-Lubnanijja, Libańskie Oddziału Oporu), której przewodniczącym został Nabih Birri. W chwili wybuchu rewolucji w Iranie w 1979 r. szyici libańscy byli już zaznajomieni przez swoich duchownych z pracami i ideami Ruhollaha Chomejniego. "(...)