Poniższa praca zbiorowa stara się syntetycznie przedstawić główne problemy kształtowania się polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Rzeczpospolitej Polski (RP) w okresie transformacji systemowej oraz przemian na arenie międzynarodowej w latach 1989–2014. Złożoność procesów i tendencji rozwojowych oraz ograniczone ramy pracy skłoniły autorów do podzielania materiału analitycznego na dwie części (z podziałem na siedem rozdziałów): pierwsza omawia genezę i ewolucję polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Polski w latach 1989–1999, której istotnymi cezurami czasowymi były: przełom polityczny 1989 r. oraz przystąpienie do NATO w 1999 r.; druga zajmuje się rozmowami akcesyjnymi (1998/1999) i przyjęciem Polski do UE (2004) oraz umocnieniem jej roli i pozycji w strukturach euroatlantyckich w latach 2013/2014.