"Instytucja konkordatu w drugiej połowie XX wieku przechodziła swoistą ewolucję. Jak podkreśla się w literaturze włoskiej, w okresie Soboru Watykańskiego II wydawało się, że konkordat jako instrument wzajemnych stosunków instytucjonalnych pomiędzy Kościołem i Państwem przechodzi do historii. Było to jakby tym bardziej uzasadnione, że podczas samych debat Soboru Watykańskiego wokół konkordatu panowało milczenie. Równocześnie jednak dochodziły głosy zwracające uwagę na potrzebę zachowania instytucji konkordatowej, albowiem ta forma pozwalała na regulację tradycyjnej materii prawa publicznego, tj. prawa „zewnętrznego” Kościoła."(...)