Introduction: During the COVID-19 pandemic, workload and physical and mental exhaustion became more extensive, especially among health care workers (HCWs). Material and Methods: This study involved 50 people aged 25 to 64, of whom 37 were women and 13 men. These HCWs were physiotherapists (48%), nurses (30%) and physicians (22%), all professionally active during the COVID-19 pandemic. The research was conducted between June and October 2020, using an on-line survey. The COPE, LBQ and ISI questionnaires were used. Results: Analysis of occupational burnout (LBQ) and its various aspects showed that the Deterioration of relations with clients (patients) was significantly higher among those with up to five years and between 15 and 24 years of experience than in the group with 25–35 years of experience. Sense of professional ineffectiveness and Disappointment were significantly higher (p < 0.05) in the group with the most work experience. 30% of the medical workers surveyed obtained a result indicating subliminal insomnia (ISI) and 28% – clinical insomnia. Comparison of COPE and LBQ scores showed that Psychophysical exhaustion (LBQ) correlated negatively with Religious coping (p = 0.032). Deterioration of relations with clients (patients) (LBQ) correlated negatively with such strategies (COPE) as Active coping (p = 0.048), Planning (p=0.006), Positive reinterpretation and growth (p < 0.001). Sense of professional ineffectiveness (LBQ) correlated negatively with Acceptance strategies (p = 0.017) and Behavioral disengagement (p = 0.021). Disappointment correlated positively with the Positive reinterpretation and growth strategy (p = 0.024). Conclusions: The COVID-19 pandemic had an impact on the development of burnout amongst the HCWs surveyed, especially that related to psychophysical exhaustion, a sense of lack of effectiveness and a sense of disappointment. The sleep cycle was affected. Cognitive-behavioral oriented workshops are recommended when facing burnout.

Wprowadzenie: W trakcie trwania pandemii COVID-19 obciążenie pracą oraz fizyczne i psychiczne wyczerpanie były coraz większe, szczególnie wśród pracowników ochrony zdrowia (POZ). Materiał i metody: W badaniu wzięło udział 50 osób w wieku od 25 do 64 lat – 37 kobiet i 13 mężczyzn. Byli to: fizjoterapeuci (48%), pielęgniarki (30%), lekarze (22%), aktywni zawodowo w czasie pandemii COVID-19. Badanie przeprowadzono w okresie od czerwca do października 2020 r. w formie ankiety on-line. Wykorzystano kwestionariusze COPE, LBQ i ISI. Wyniki: Analiza wypalenia zawodowego (LBQ) i jego poszczególnych aspektów wykazała, że Brak zaangażowania w relacje z klientem (pacjentem) był istotnie wyższy w grupie ze stażem pracy do 5 lat oraz 15–24 lat niż w grupie ze stażem 25–35 lat. Poczucie braku skuteczności zawodowej i Rozczarowanie były istotnie wyższe (p < 0,05) w grupie z najwyższym stażem pracy. 30% ankietowanych pracowników medycznych uzyskało wynik ISI wskazujący na obecność bezsenności podprogowej, a 28% bezsenności klinicznej. Analiza korelacji pomiędzy wynikami COPE a LBQ wykazała ujemną korelację pomiędzy Wyczerpaniem psychofizycznym (LBQ) a Zwrotem ku religii (p = 0,032). Brak zaangażowania w relacje z klientem (LBQ) ujemnie korelował z takimi strategiami (COPE) jak: Aktywne radzenie sobie (p = 0,048), Planowanie (p = 0,006), Pozytywne przewartościowanie i rozwój (p < 0,001). Poczucie braku skuteczności zawodowej (LBQ) było ujemnie skorelowane ze strategiami Akceptacji (p = 0,017) i Brakiem zaangażowania (p = 0,021). Rozczarowanie dodatnio korelowało ze strategią Pozytywne przewartościowanie i rozwój (p = 0,024). Wnioski: Pandemia COVID-19 miała wpływ na rozwój wypalenia zawodowego badanych pracowników ochrony zdrowia, zwłaszcza wypalenia związanego z wyczerpaniem psychofizycznym, poczuciem braku skuteczności i poczuciem rozczarowania. Wpłynęło to na cykl snu. W obliczu wypalenia sugeruje się warsztaty poznawczo-behawioralne.