"16 marca 2006 r. Biały Dom wydał nową, zrewidowaną wersję Narodowej Strategii Bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych z 2002 r. Poprzedni tekst, zredagowany pod dużym wpływem takich osobistości jak podsekretarze obrony Paul Wolfowitz i Douglas Feith czy przewodniczący Rady Polityki Obronnej Richard Perle, stanowił apogeum osiągnięć ruchu neokonserwatywnego. Zdaniem Toda Lindberga, członka Instytutu Hoovera i redaktora periodyku „Policy Review”, została tam sformułowana nowa doktryna strategiczna o historycznym znaczeniu, która będzie określać politykę bezpieczeństwa Stanów Zjednoczonych przez najbliższe 50 lat. Cóż więc się stało, iż po zaledwie 3,5 roku administracja Busha wydaje nowy dokument, w którym rewiduje swoje poprzednie założenia? Czy bolesne doświadczenia z inwazji na Irak, kiedy to Waszyngton po raz pierwszy zastosował prawo do jednostronnego uderzenia wyprzedzającego, kluczowe założenie wojowniczej strategii z 2002 r., spowodowały zmianę poglądów prezydenta, odrzucenie neokonserwatywnej koncepcji polityki zagranicznej i przyjęcie bardziej realistycznego stanowiska? Nic podobnego. Narodowa Strategia Bezpieczeństwa z 2006 r., podobnie jak wersja z 2002 r., jednoznacznie oparta jest na neokonserwatywnej wizji świata, podzielanej przez George’a Busha, a ewentualne różnice dotyczą przede wszystkim rozłożenia akcentów."(...)