Architektura, będąc istotną częścią domeny sztuk plastycznych, ale równocześnie narzędziem kształtowania
przestrzeni jako dobra wspólnego, była zawsze rozumiana przez Wojciecha Kosińskiego jako emiter
idei − bytu duchowego, etosu doskonałości i piękna uniwersalnego. Autor, analizując główne myśli Wojciecha
Kosińskiego zapisane w jego publikacjach, interpretuje poszukiwanie, odkrywanie i defi niowanie
fenomenologicznego (ontologicznego) modelu absolutu opartego na roli świadomości w percepcji człowieka,
jego rzeczywistości przestrzennej w aspekcie naturalnym i kulturowym.