Przeglądaj wg Słowo kluczowe "polityka bezpieczeństwa i obrony"
Teraz wyświetlane 1 - 3 z 3
Wyników na stronę
Opcje sortowania
Pozycja Bezpieczeństwo. Teoria i Praktyka 2019, nr 1 (XXXIV) : Niemcy wobec problemów bezpieczeństwa i współpracy międzynarodowej w XXI wieku(Oficyna Wydawnicza AFM, 2019) Molo, Beata; Kruk, Aleksandra; Koszel, Bogdan; Kiwerska, Jadwiga; Malinowski, Krzysztof; Dobosz-Dobrowolska, Joanna; Morozowski, Tomasz; Ciesielska-Klikowska, Joanna; Bielawska, Agnieszka; Kubiak, Piotr; Trajman, Joanna; Świder, Małgorzata; Szołdra, Kamil; Gibas-Krzak, Danuta; Stępniewska, Paulina; Gawron, Dominika; Marcinkowski, DominikZ wprowadzenia: "Pierwsze ćwierćwiecze XXI wieku obfituje w dyskusje na temat wagi i znaczenia wyzwań międzynarodowych. Również niemieccy politycy prezentują strategie i programy osiągania przez Niemcy celów i interesów na arenie międzynarodowej. Ocena realizacji niemieckiej polityki bezpieczeństwa oraz poziomu współpracy międzynarodowej wymaga uwzględnienia wielu czynników o charakterze podmiotowym i przedmiotowym. Minister obrony Ursula von der Leyen proponowała „przywództwo z centrum”, a prezydent Joachim Gauck postulował zwiększenie „odpowiedzialności międzynarodowej” Niemiec. Podczas gdy minister spraw zagranicznych Guido Westerwelle opowiedział się za trwaniem przy „kulturze wstrzemięźliwości”, socjaldemokraci Sigmar Gabriel i Frank-Walter Steinmeier optowali za polityką zaangażowania Niemiec. Kanclerz Angela Merkel odnosząc się do dyskusji dotyczących rozbrojenia podkreślała, że odstraszanie stanowi istotny element stabilizacji środowiska międzynarodowego i postulowała realistyczne podejście do problematyki zbrojeń."(...)Pozycja Germany’s Security Policy versus NATO’s and the EU’s Security and Defence Policy in the Twenty-First Century(Oficyna Wydawnicza AFM, 2021) Koszel, BogdanCelem artykułu jest analiza polityki bezpieczeństwa zjednoczonych Niemiec pod kątem ich powiązań z NATO oraz Europejską Polityką Bezpieczeństwa i Obrony w latach 1998– 2019. Rozwój potencjału obronnego Niemiec i ich wkład w NATO i Wspólną Politykę Bezpieczeństwa i Obrony w dużej mierze zależy od ideologicznych zasad rządzących koalicji. W XXI w. niemiecka polityka obronna i bezpieczeństwa stała się zakładnikiem pacyfistycznych partii politycznych w Bundestagu i społeczeństwa niemieckiego, które od lat jest wychowywane w duchu Zivilgesellschaft i „kultury powściągliwości”. Cięcia w wydatkach budżetowych na niemieckie siły zbrojne i kontrowersyjna reforma Bundeswehry doprowadziły do zmniejszenia ich potencjału i podważyły wiarygodność Niemiec w oczach ich sojuszników w NATO i UE. Konflikt na Ukrainie, ataki terrorystyczne w państwach UE i szczyt NATO w 2014 r. w Newport spowodowały wzrost zainteresowania Niemiec współpracą z państwami UE (PESCO) oraz zwiększenie budżetu Bundeswehry. Nieodpowiedzialna polityka prezydenta USA Donalda Trumpa wobec NATO i zachodnich sojuszników stworzyła szansę na wzmocnienie zainteresowania Niemiec budową europejskiej tożsamości obronnej.Pozycja Kwestie bezpieczeństwa i obrony w programach wyborczych niemieckich partii politycznych w 2019 roku(Oficyna Wydawnicza AFM, 2019) Kubiak, PiotrAutor przeanalizował pod kątem obronności i polityki bezpieczeństwa programy wyborcze największych niemieckich partii, opublikowane przed wyborami do Parlamentu Europejskiego (26.05.2019). Uwzględnione zostały programy partii, które w ostatnich wyborach do Bundestagu (2017 r.) uzyskały ponad 5% głosów, a więc: CDU/CSU, Sojuszu 90/Zielonych, SPD, AfD, Die Linke i FDP. W swojej analizie autor skupił się na podejściu niemieckich partii do takich zagadnień jak: wspólna polityka bezpieczeństwa i obrony UE (uwzględniono m.in. podjętą w 2017 r. Stałą Współpracę Strukturalną – PESCO), rozwijanie europejskich struktur obronnych, stosunek do NATO, współpraca przemysłów obronnych, eksport broni i relacje z Rosją. Analiza programów wykazała, że postulaty CDU/CSU, SPD, Zielonych i FDP są w wielu punktach zgodne z najważniejszymi niemieckimi dokumentami strategicznymi (Biała Księga 2016, umowa koalicyjna z 2018 r.). AfD odrzuca rozwijanie europejskich struktur obronnych, a w zamian proponuje rozwijanie komponentu narodowego (Bundeswehra) i wzmocnienie zaangażowania Niemiec w NATO. Z kolei w programie Die Linke dominują tendencje pacyfistyczne.