Przeglądaj wg Słowo kluczowe "strategia bezpieczeństwa"
Teraz wyświetlane 1 - 4 z 4
Wyników na stronę
Opcje sortowania
Pozycja Bezpieczeństwo. Teoria i Praktyka 2020, nr 2 (XXXIX) : Jednostka Wojskowa GROM jako instrument polityki bezpieczeństwa Rzeczypospolitej Polskiej. Jubileusz 30 lat istnienia formacji(Oficyna Wydawnicza AFM, 2020) Mikłusiak, Grzegorz; Lasoń, Marcin; Wydrowski, Grzegorz; Elak, Leszek; Frącik, Krystian; Królikowski, Hubert; Jadach, Krzysztof; Bal, Andrzej; Gut, Jerzy; Kręcikij, Janusz; Orłowski, Piotr; Gąstał, Piotr; Sapierzyński, Tadeusz; Minczykowska, Katarzyna; Polko, Roman; Brochwicz, Wojciech; Borkowski, RobertZ przedmowy: "W tym roku przypada 30. rocznica powołania do życia Jednostki Wojskowej GROM. Decyzja o utworzeniu Jednostki została podjęta przez rząd premiera Tadeusza Mazowieckiego 13 lipca 1990 roku. Generał Petelicki dołożył wszelkich starań, by nowo powstała Jednostka dorównywała umiejętnościami i wyszkoleniem najlepszym jednostkom specjalnym na świecie oraz by jako równorzędny partner mogła z nimi prowadzić zadania na teatrze działań wojennych. Kolejni Dowódcy kontynuowali zamysł Generała, utrzymując najwyższy poziom wyszkolenia oraz ciągle zwiększając możliwości i zdolności bojowe Jednostki dzięki doświadczeniom nabytym podczas misji oraz licznych szkoleń w kraju i za granicą. Budowanie jednostki od początku oparte było na najlepszych praktykach i doświadczeniach zagranicznych oddziałów sił specjalnych, w szczególności tych ze Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii."(...)Pozycja Krakowskie Studia Międzynarodowe nr 1 (XIV), 2017 (Kryzys funkcjonowania oraz roli międzynarodowej Unii Europejskiej w drugiej dekadzie XXI wieku : Część 1: Zagrożenia, wyzwania i przyszłość unijnej polityki bezpieczeństwa)(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Żukrowska, Katarzyna; Zięba, Ryszard; Miszczak, Krzysztof; Lasoń, Marcin; Molo, Beata; Marczuk, Karina; Mickiewicz, Piotr; Waśko-Owsiejczuk, Ewelina; Leunig, Ragnar; Kudzin-Borkowska, Małgorzata; Cziomer, Erhard; Bednarczyk, BogusławaZe wstępu: Dwa numery „Krakowskich Studiów Międzynarodowych” (KSM) przygotowane w 2017 r. zawierają pogłębione analizy i oceny przyczyn, istoty i następstw postępującego w ostatnich dwóch latach kryzysu Unii Europejskiej (UE). Nawiązują one tematycznie do numerów, które ukazały się w latach 2014–2016, a omawiały między innymi: strategiczne oraz gospodarcze aspekty współpracy transatlantyckiej, współzależności bezpieczeństwa globalnego i transatlantyckiego oraz problemy współpracy Polski z Niemcami w UE.Pozycja Próby ożywienia polityki bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej(Oficyna Wydawnicza AFM, 2017) Zięba, RyszardPolityka bezpieczeństwa i obrony Unii Europejskiej w XXI w. znalazła się w stagnacji. Ważną tego przyczyną był kryzys finansowy z 2008 r. i recesja, która utrzymywała się w kolejnych latach. Ta stagnacja jeszcze pogłębiła się w latach 2014–2016 w wyniku kryzysu migracyjnego i brytyjskiej decyzji o opuszczeniu UE. Czynnikiem stale zwiększającym trudności jest wzrost eurosceptycyzmu po rozszerzeniu Unii Europejskiej w 2004 r. Obecnie dominuje on w krajach Grupy Wyszehradzkiej, w tym w Polsce. Paradoksem w tej sytuacji jest to, że w warunkach kryzysu pojawiły się pomysły utworzenia armii europejskiej. Były one głoszone także przez wiodącego polskiego eurosceptyka Jarosława Kaczyńskiego. Zwolennicy rewitalizacji WPBiO zgłaszali propozycję utworzenia unijnego centrum operacyjnego (kwatery głównej) do kierowania operacjami zarządzania kryzysowego. Autor twierdzi, że Unia Europejska nie wykorzystuje szans ożywienia WPBiO oraz że w czasie kryzysu na Ukrainie, który wybuchł jesienią 2013 r., i kryzysu migracyjnego w latach 2014–2016 ujawniła się jej zasadnicza słabość. Próbami ożywienia polityki bezpieczeństwa i obrony UE są: Globalna strategia na rzecz polityki zagranicznej i bezpieczeństwa Unii Europejskiej (przyjęta w czerwcu 2016 r.) oraz utworzenie Europejskiego Funduszu Obronnego i ustanowienie inkluzywnego i ambitnego mechanizmu stałej współpracy strukturalnej – PESCO (w czerwcu 2017 r.). Trudno jednak ocenić, w jakim stopniu te ostatnie kroki zmobilizują państwa członkowskie UE do przerwania impasu w polityce bezpieczeństwa i obrony.Pozycja Uwarunkowania bezpieczeństwa Polski na przełomie XX i XXI wieku(Oficyna Wydawnicza AFM, 2020) Elak, LeszekPolska jako jeden z wielu krajów dawnego bloku komunistycznego i członek Układu Warszawskiego przechodziła po II wojnie światowej dwa zasadnicze stany funkcjonowania na arenie międzynarodowej. Po pierwsze, będąc krajem satelitarnym Związku Radzieckiego, swoje fundamenty bezpieczeństwa i obronności budowała w oparciu o siłę militarną i polityczną UW przeciwko krajom Europy Zachodniej i Stanom Zjednoczonym, a więc przeciwko NATO. Po drugie, rozpad ZSRR oraz przemiany polityczno-społeczne i militarne w Europie Wschodniej na początku lat 80. XX w. spowodowały sytuację, w której Polska oderwała się od komunistycznego systemu. Pozwoliło jej to na budowanie demokracji i – jako krajowi neutralnemu – na dążenie do przynależności do NATO (również do Unii Europejskiej) jako gwaranta budowania własnej polityki bezpieczeństwa i obronności. Obecnie w drugiej dekadzie XXI w. Polska, ze względu na swoje niekorzystne geopolityczne położenie w Europie i aspiracje międzynarodowe, wiedzie prym w wywiązywaniu się z zobowiązań sojuszniczych oraz w zwiększaniu nakładów finansowych na modernizację przemysłu i zakupu nowych technologii, w tym na modernizację armii. Celem artykułu jest przedstawienie czytelnikowi, jak Polska budowała swoje bezpieczeństwo narodowe i międzynarodowe na przełomie XX i XXI w., w aspekcie zmian geopolitycznych w Europie. W artykule zawarto dogłębną analizę środowiska bezpieczeństwa Polski po roku 1989, przedstawiono chronologię zmian dokonywanych na arenie międzynarodowej w celu przyłączenia Polski do NATO i struktur europejskich oraz wkład naszego kraju w wspieranie pokoju na świecie.