"W zachodniej literaturze przedmiotu obecny renesans konfucjanizmu w krajach Azji Wschodniej określa się ogólnym terminem „nowy” konfucjanizm. Jest to pewne nieporozumienie. Takim terminem już wcześniej określano kierunek w ramach konfucjanizmu, który pojawił się w XI w., i w stosunku do klasycznego konfucjanizmu sprzed ponad dwu i pół tysiąca lat oczywiście był to termin zasadny, ale nie dzisiaj. Aby uniknąć nieporozumień, nie można stosować takiego samego terminu na określenie dwu różnych kierunków: „nowego” konfucjanizmu obecnego i tego sprzed 10 stuleci. Dlatego najlepiej byłoby obecne próby reanimacji konfucjanizmu w ChRL określać mianem „współczesnego, nowego konfucjanizmu”. Chińczycy nie mają tego problemu terminologicznego: dzisiejsze próby wypełnienia pustki ideowej po ortodoksyjnym maoizmie, polegające właśnie na sięgnięciu do spuścizny konfucjańskiej, tępionej przez pół wieku, określają terminem dangdai xin ruxue, czyli „nową filozofią konfucjańską obecnej epoki”. W ten sposób dobitnie akcentują różnicę między XI-wieczną „nową nauką” (xin xue), zapoczątkowaną przez Zhu Xi’ego i kontynuowaną przez Wang Yangminga, a obecnymi próbami instrumentalnego potraktowania całej doktryny konfucjańskiej: od klasyki, poprzez scholastyczny konfucjanizm hanowski, neokonfucjanizm średniowiecza, po dysputy ChRL od połowy lat 80. Obecnie dyskusje w Chinach idą jeszcze dalej, w kierunku ultrakonserwatywnej, totalnej rekonstrukcji konfucjanizmu. Reprezentantem tej skrajnej, antyzachodniej tendencji jest filozof Jiang Qing, który pozostawia „na boku” zarówno wcześniejsze koncepcje wychwalające „wartości azjatyckie”, jak i „nowy konfucjanizm” jako zbyt prozachodnie."(...)