"Tajwan powojenny stał się od przeszło półwiecza depozytariuszem szeroko rozumianej tradycyjnej kultury chińskiej. I to nie tylko dzięki wywiezieniu na Tajwan najcenniejszych zabytków z Muzeum Pałacowego w Pekinie. Ewakuacja do Tajpej instytucji związanych z kuomintangowskimi władzami Republiki Chińskiej w związku z ich klęską na kontynencie w 1949 roku i ówczesna migracja na Tajwan znacznej części elity intelektualnej - niewątpliwie przyczyniły się do kontynuacji tradycyjnej kultury właśnie na tej wyspie. Tam zachowało się pismo chińskie w dawnej formie: nie dotyczyły go założenia dokonanej na kontynencie reformy pisma, polegającej na jego uproszczeniu, czyli zmniejszeniu liczby kresek w hieroglifach. Tam wylansowano tzw. „rekonstrukcję kultury chińskiej”, tworząc przy prezydencie specjalny komitet o tej nazwie. Tam zaczęto lansować w społeczeństwie kanon etyki konfucjańskiej, akcentującej kult rodziny, głoszącej sprawiedliwość oraz humanitaryzm, rozumiany przede wszystkim jako ludzkie traktowanie bliźniego. Idee te były sprzeczne z głoszoną na kontynencie walką klas."(...)