"Postawa Polski wobec powstania państwa żydowskiego w Palestynie zdeterminowana była od ostatnich lat II wojny światowej sytuacją polityczną w kraju, a przede wszystkim znalezieniem się Polski od 1944 roku w orbicie wpływów sowieckich. Lata powojenne to nie tylko utrwalanie przez proradzieckich polityków zdobytej władzy, ale również zdecydowane podporządkowanie się moskiewskiej koncepcji polityki zagranicznej również w stosunku do Palestyny i Bliskiego Wschodu. Józef Kukułka omawiany okres w polskiej polityce zagranicznej nazywa wasalizacją i klientyzmem: „Władze te [PKWN i Rządu Tymczasowego - M.G.] godziły się ze statusem klienta i dlatego ich dyplomacja była wykorzystywana tylko pomocniczo przez dyplomację radziecką”2. Jednak obok niewielkiej możliwości manewru w zakresie polityki zagranicznej należy podkreślić specyfikę stosunków między Polską a społecznością żydowską w Palestynie, a później niepodległym Izraelem."(...)