Przydatność modeli rezyliencji organizacyjnej dostrzega się w sytuacjach różnego typu zagrożeń, jak wojny, pandemie, powodzie czy zagrożenia klimatyczne. Modele te były tworzone początkowo jako odpowiedź na zagrożenia o charakterze naturalnym (m.in. huragany). Wiąże się je ze zmianami klimatycznymi, w tym z globalnym ociepleniem powodowanym emisją dwutlenku węgla do atmosfery. W związku z tym narasta zainteresowanie dostępem do nośników i źródeł energii o niskiej emisyjności dwutlenku węgla. Oznacza to odchodzenie od paliw kopalnych w celu ograniczenia zagrożeń ekologiczno- -energetycznych. Podejście to może być podstawą konstrukcji modeli rezyliencji organizacyjnej zapewniających akceptację społeczną (legitymizację) działań podmiotów gospodarczych w tym obszarze bezpieczeństwa. Budowa tych modeli wymaga uwzględnienia roli interesariuszy i ich synergii. Zaproponowano szersze ujęcie tego podejścia, wychodząc z modelu rezyliencji organizacyjnej Amy Stephenson.

The usefulness of organizational resilience models is seen in situations of various types of threats such as wars, pandemics, floods or climate threats. These models were initially developed as a response to threats of a natural nature (such as hurricanes). They have been linked to climate change, including global warming caused by carbon dioxide emissions in the atmosphere. As a result, there is growing interest in accessing low-carbon energy carriers and sources. This means moving away from fossil fuels with a view to reducing environmental and energy threats. This approach can be the basis for the construction of models of organizational resilience, ensuring social acceptance (legitimacy) for the actions of business entities in this area of security. Construction of these models requires consideration of the role of stakeholders and their synergies. A broader take on this approach has been proposed, starting from Amy Stephenson’s model of organizational resilience.