Ze wstępu: „Postać Andrzeja Frycza Modrzewskiego jest dla jego komentatorów mniej kontrowersyjna dziś aniżeli kilkadziesiąt lat temu. W latach powojennych Frycz otoczony był kultem, o czym świadczyć mogą chociażby powieść Anny Kowalskiej pt. Wójt wolborski czy dramat historyczny Haliny Auderskiej Rzeczpospolita zapłaci. Poskąpiono mu tylko filmu. Największe osiągnięcia polskiego renesansu łączono głównie z trzema nazwiskami: Jana Kochanowskiego (literatura), Mikołaja Kopernika (nauka) i Andrzeja Frycza Modrzewskiego (myśl polityczno-społeczna). Jak twierdzi Janusz Tazbir, w latach 50. XX wieku Frycz awansował do rzędu świadków prawdy klasowej, a więc tych myślicieli, którzy w epoce ustroju feudalnego głosili postulaty sprawiedliwości społecznej, zapowiadając w ten sposób nadejście nowego, lepszego ustroju, gdy w stosunkach międzyludzkich zostanie położony kres uciskowi i nierówności społecznej.”(…)