Kwestia unifikacji prawa w II Rzeczypospolitej po odzyskaniu niepodległości znalazła znaczący oddźwięk w warszawskich pismach prawniczych, takich jak „Gazeta Sądowa Warszawska”, „Kwartalnik Prawa Cywilnego i Karnego” czy „Palestra”. Na ich łamach przedstawiciele doktryny wysuwali swoje postulaty dotyczące gałęzi prawa, które wymagają działań priorytetowych pod kątem unifikacji. Znaczna część doktryny prawniczej wskazywała prawo cywilne jako dziedzinę do możliwie jak najszybszego ujednolicenia, gdyż zapewniłoby to prawidłowość obrotu prawnego. Ponadto juryści krytykowali władze państwowe za bierność w procesie kodyfikacji. Ich zdaniem ministerstwa powinny usystematyzować i przetłumaczyć na język polski akty normatywne obowiązujące na obszarach każdego byłego zaboru. Największe wyzwanie w tym zakresie dotyczyło dawnego Królestwa Polskiego i zaboru rosyjskiego, gdzie akty prawne publikowano w różnych dziennikach promulgacyjnych. Wątpliwości budził także zasięg terytorialny tych przepisów. Ponadto zwracano uwagę na brak komunikacji pomiędzy ministerstwami, które nie konsultowały się ze sobą w związku z przygotowywaniem ad hoc projektów aktów prawnych, co jest sprzeczne z zasadą spójności systemu prawnego.

The issue of the unification of law in the Second Polish Republic after regaining independence gained a significant response in the pages of Warsaw legal magazines, such as: Gazeta Sądowa Warszawska, Kwartalnik Prawa Cywilnego i Karnego or Palestra. The opinions of jurists varied significantly, including different postulates concerning priority branches of law for unification. However, a large part of the doctrine indicated civil law as a priorate for unification, in terms of the correctness of legal transactions. Moreover, lawyers criticized state authorities for their passivity in codifying process. In their opinion, the ministries should systematize and translate into Polish the legal acts in force in the areas of each former partition. The greatest challenge in this regard concerned the former Kingdom of Poland and the Russian partition, where normative acts were published in various promulgation journals. There were also doubts about the territorial scope of these provisions. Moreover, attention was drawn to the lack of communication between the ministries which did not communicate with each other when preparing ad hoc draft legal acts, which was contrary to the principle of legal consistency.