Polskie miasta nadgraniczne stały się przedmiotem badań ze względu na specyficzne położenie, które w zasadniczy sposób wpływa na ich możliwości rozwojowe. Badania objęły obszary północno-wschodniej i wschodniej Polski, położone w pobliżu granic z Rosją (Obwód Kaliningradzki), Litwą, Białorusią i Ukrainą. Szczegółowe analizy zostały przeprowadzone dla 28 miast usytuowanych w bezpośrednim sąsiedztwie granicy państwowej i wynikającym z niego silnym oddziaływaniu na procesy demograficzne. Badane ośrodki różnią się od pozostałych miast czterech wschodnich województw, ale również i od pozostałych miast Polski. Zaliczają się one generalnie do miast małych, z wyjątkiem dwóch (Chełm i Przemyśl), które liczą ponad 50 tysięcy mieszkańców. Niewielka liczba dużych i średnich miast położonych w pobliżu granicy państwowej charakteryzuje obszary nadgraniczne, gdzie uszczuplony obszar oddziaływania często ogranicza rozwój gospodarczy, a to często przekłada się również na problemy demograficzne tychże ośrodków miejskich. W wyniku tego większość funkcjonujących na tym terenie miast nie pełni żadnych ważnych funkcji administracyjnych. W zakresie demografii ośrodki nadgraniczne charakteryzowały się niższymi wartościami przyrostu liczby ludności. Blisko 90% badanych miast charakteryzuje proces depopulacji z dominującym wpływem emigracji. Ta niekorzystna sytuacja demograficzna stanowi o specyfice badanych miast nadgranicznych i skłania do stwierdzenia, że właśnie peryferyjne położenie bezpośrednio przyczynia się do takiego obrazu badanych ośrodków.