Machizukuri narodziło się w Japonii w drugiej połowie lat 60. XX w. jako sposób na aktywne zaangażowanie lokalnych społeczności w poprawę jakości ich otoczenia. Metoda ta, oprócz uwzględnienia fizycznej struktury miasta, koncentruje się również na aspekcie społecznym, zakorzenionym w tradycji, kulturze, strukturach przemysłowych i edukacji. Japońskie machizukuri stało się unikalnym przykładem oddolnego, kreatywnego podejścia opartego na zbiorowym działaniu i wykorzystaniu lokalnych zasobów. Jest to radykalna alternatywa wobec scentralizowanego, odgórnego podejścia japońskiego planowania urbanistycznego (toshikeikaku), która odgrywa istotną rolę w regeneracji społeczeństwa obywatelskiego w Japonii. W pracy podjęta została analiza metody machizukuri wraz z przedstawieniem jej zastosowania w wybranych miastach japońskich.

Machizukuri emerged in Japan in the latter half of the 1960s as a way to actively involve local communities in improving the quality of their surroundings. This method, besides considering the physical structure of the city, also focuses on the social dimension, rooted in tradition, culture, industrial structures, and education. Japanese machizukuri has become a unique example of a grassroots, creative approach based on collective action and the use of local resources. It serves as a radical alternative to the centralized, top-down approach of Japanese urban planning (toshikeikaku) and plays a significant role in the regeneration of civil society in Japan. This paper analyzes the machizukuri method, and presents its application in selected Japanese cities.