Cel artykułu jest dwojaki. Główną intencją jest określenie na nowo roli architekta wnętrz jako osoby, która musi umieć odkryć i odpowiedzieć na potrzeby przyszłych użytkowników danej przestrzeni, posiadać więc nie tylko specjalistyczną wiedzę, ale i stosowne umiejętności interpersonalne, by świadomie kreować przestrzeń dla drugiego człowieka. Artykuł ma również na celu zaprezentowanie nowej formuły projektowania wnętrz, która stawia w centrum zainteresowań człowieka, jego potrzeby, poczucie komfortu – zarówno ergonomicznego, jak i psychicznego. Równie ważne zdaje się być emocjonalne traktowanie przestrzeni mieszkalnej jako jedynego w swoim rodzaju wnętrza personalnego. W prezentowanym artykule pragnę odnieść się do powyższych defi nicji w kontekście własnych doświadczeń projektowych jako architekta wnętrz, prezentując autorską koncepcję personalnych wnętrz wynikającą z wieloletnich obserwacji i analizy relacji architekt wnętrz – klient. Zaprezentowany projekt pokazuje rozwiązania, w których istotnym aspektem było nadanie przestrzeni personalnego charakteru i podkreślenie emocjonalnej relacji pomiędzy wnętrzem a jego mieszkańcem.