"Wydawać by. się mogło, że pojęcie barbarzyńcy, podobnie jak pokrewne mu (chociaż z nim niejednoznaczne) pojęcie człowieka dzikiego, odeszło już do humanistycznego lamusa i nie ma już żadnej’ wartości poznawczej. Pojawia się ono wprawdzie dość często w wypowiedziach języka codziennego i jest w dalszym ciągu przywoływane przez historyków, jednakże współcześnie ma przede wszystkim wydźwięk publicystyczny. Wystarczy rzut oka na garść dowolnie wybranych tekstów publicystycznych, by zorientować się, że pojęcie barbarzyńcy czy też barbarzyństwa w wyrażeniach takich jak „barbarzyńskie obyczaje” czy „barbaryzacja życia codziennego” jest niezwykle przydatne w krytycznej analizie współczesnego życia politycznego i negatywnej diagnozie stanu dzisiejszej kultury. Znacznie rzadziej używa się współcześnie tego słowa do opisu zagrożeń płynących z zewnątrz, tzn. heterogenicznych wobec rodzimej kultury lub cywilizacji. Jedną z ważniej szych przyczyn takiego stanu rzeczy wydaje się zrozumiała w czasach narratywizmu, konstruktywizmu i postmodernizmu niechęć przedstawicieli nauk społecznych do konstruowania wielkich przekrojowych wizji historii."(...)