Punktem wyjścia niniejszej pracy była refleksja na temat kondycji psychospołecznej współczesnego człowieka. W obliczu alarmujących analiz tegoż stanu, podjęto próbę wyjaśnienia jego przyczyn i naszkicowania strategii zaradczej. Ogniskiem zainteresowania uczyniono tu relacje międzyludzkie. Stwierdzono, że współcześnie ulegają one głębokim transformacjom, przede wszystkim na skutek wykorzystania nowych technologii informacyjnych i komunikacyjnych. Rozważono więc ponownie istotę owych relacji. Stwierdzono, że u podstaw społeczności człowieka leży jego skłonność do wzajemności. Umożliwia ona istnienie altruizmu w ludzkim egoizmie, czyli sytuację, w której działanie na rzecz innych jest na dłuższą metę najlepszą strategią realizowania własnego interesu, poprzez tworzenie więzi typu communitas.