Ze wstępu: "Człowiek jest dziwną istotą. Zamiast dbać o swoje kompetencje, uczucia, relacje, czyli pomnażać zasoby, skłonny jest trwonić je bezmyślnie, doznając uszczerbku na zdrowiu, rozmieniając miłość na drobne, niszcząc struktury rodzinne czy zawodowe. Refleksja o tym, że należało zatroszczyć się o określone wartości, przychodzi zazwyczaj wtedy, gdy są już one zagrożone. Charakterystycznym przykładem jest stosunek do zdrowia jako wartości. Od dawna i powszechnie wiadomo, że jesteśmy skłonni nie zwracać uwagi na swoje zdrowie, dopóki jesteśmy z niego zadowoleni. Trudno jednak znaleźć prace, których autorzy podejmują kwestię zdrowia jako wartości. Do nielicznych należą badania zespołu z Akademii Medycznej w Lublinie (Wrońska, Mianowana i Kulik, 2002). Przeprowadzili oni w roku 1999 badania 250 osób w okresie do 4 lat po zawale serca. Stwierdzili, że zdrowie jest deklarowane jako wartość najważniejsza z najważniejszych oraz że jest najbardziej pożądanym celem działania. Autorzy konkludują, że w chorobie chronicznej widoczna jest silniejsza niż przed chorobą tendencja do podejmowania zachowań zdrowotnych, niemniej jednak jest ona zbyt słaba, aby nastąpiła zmiana stylu życia, poziomu wiedzy i nawyków."(...)